Holding my seat.

Had ik dus een waanzinnig lang bericht getypt, valt internet opeens uit en is alles weg. En we ademen in en ademen uit, 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10. Hierbij dan poging twee.

Morgen ben ik hier alweer een maand. Het voelt alsof ik nooit echt gekomen ben en nooit echt gegaan. Dit is waar ik nu leef en dat voelt eigenlijk niet meer dan normaal. De dagen vliegen voorbij, veel mensen komen, een aantal gaan. Er is zon, af en toe regen. Kanoën en zwemmen in de rivier, meetings, keukenshifts, boeken lezen, rondjes lopen. Er is gelach en er zijn tranen, muren om tegen aan te lopen, spiegels om in te kijken, confrontatie, gemis, leven. Leven, vooral.
Het is goed om hier te zijn, niet altijd makkelijk, maar wel heel goed.
Vanmiddag trap ik als eerste af met koken voor 150+. Lead cook zijn is iets heel interessants. Een soort van de kar trekken zonder precies te weten waar de reis heen gaat. En iedereen gelooft in jou, vertrouwt op jou. Hoewel ik veel liever instructies volg dan geef en liever blind vertrouw dan wordt vertrouwen, is het goed om aan de andere kant staan. Het vergt uit mijn schulp kruipen, vertrouwen op mezelf, geduld en humor. Vooral humor, daar redt je de wereld mee.
Gelukkig werk ik met fijne mensen, voorzien de gene die wel weten wat ze doen me van genoeg advies en tips en hangt er een fijne sfeer. Motto van deze zomer: "Relax and work hard."
Oh yeah. Wegens chronisch tekort aan koks wordt het keihard buffelen deze zomer en vanaf vandaag (arrival day voor een programma) gaan we geleidelijk van 180 man naar 220, naar 270 en 300+ gedurende augustus. Ik zeg, laat maar komen. Ofzo, geloof ik.

Hoewel er van alles te vertellen valt over oude en nieuwe boeddhistische vriendjes doe ik dat wegens tijdgebrek maar even niet en moet je er maar vanuit gaan dat het geweldig is om ze weer te zien en spreken.
Wat namelijk misschien wel nog het vermelden waard is, is het volgende: Ik heb vorige week besloten de marathon van Amsterdam niet te lopen, heb zelfs mijn inschrijving al geannuleerd. Gek genoeg heeft dit niks te maken met blessures of het gebrek aan training, want ik loop hier praktisch elke dag en dat gaat wonderbaarlijk goed en pijnloos, maar meer met iets wat je onder "De tijd zal het leren" kan plaatsen. Ik geloof dat ik eindelijk iets begin te leren van alles wat ik probeer te leren, dat mijn kleine en grotere misstappen van de afgelopen jaar niet voor niets zijn geweest (wat dat zijn ze uiteindelijk nooit) en dat ik dan toch eindelijk eens wijze beslissingen ga maken. Geen marathon is er daar één van, en voor mij ook meteen een grote.
Streven, jezelf bewijzen, denken dat 42,195 km de weg naar het ultieme geluk is en dat pijn fijn is, was toch wel een beetje erg naïef. En nog naïever om daar een tweede keer in te trappen. Zo leuk is streven uiteindelijk niet en wat probeer ik nou precies te bewijzen, te bereiken? Juist. Been there, done that.
Geen marathon dus. Geen gestreef meer en in plaats daar van genieten van bomen, meren en natuur. Van lopende gesprekken, het ultieme relaxte gevoel van lopen zonder doel. Lief zijn, vooral. Lief zijn voor mezelf en voelen dat het leven zonder gekkigheden ook best mooi kan zijn.
En dat houdt ook meteen in dat ik óók besloten heb niet naar Nepal te gaan, in november. Het wordt tijd dat ik met een ongeplande toekomst leer om te gaan, want ik vind niks in het vooruitzicht hebben werkelijk beangstigend. Voorlopig ben ik nog even hier, maar daarna even geen ondernemingen meer. Gewoon thuis, bij de mensen van wie ik hou. Daar hoef ik de wereld niet voor over :)

Met liefde,
Anne