A tender heart of sadness.

Ik probeer te bedenken hoe ik van deze inleiding geen clichématig verhaal ga maken, maar... wat maakt het ook eigenlijk uit.
De tijd gaat sneller dan ik lopen kan en leven wil. Over een week zitten we in augustus. Hoe is dat ineens gebeurd? Waar is de rest van 2009 opeens gebleven? Nog geen drie maanden geleden zat ik nog in India en soms lijken mijn foto's het enige bewijs. Lasagne voor 200 mensen, 22 pizza's, 180 pannenkoeken, 25 kilo aardappels schillen. Niks bijzonders meer.

Hoewel het een regenachtige vrijdagmiddag is, loopt mijn hoofd nog steeds een paar dagen achter. In de afgelopen twee, drie weken had ik drie van mijn allermooiste mensen hier rondlopen en dat was bijzonder geweldig. Één van hen is een meisje wat ik hier vorig jaar heb leren kennen en die me meer dan wie dan ook laat voelen hoe mooi en kostbaar mijn leven is, leven in het algemeen. Ze is iemand die ik de hele dag door wel wil vasthouden, wil knuffelen en wil vertellen hoe mooi ze is, hoeveel ik van haar hou. Ze is sterker en dapperder en oprechter dan ik me voel en inspireert tot waanzinnig genieten van alles en iedereen, zolang het kan en mag. Ze is iemand met een geweldig groot en mooi hart en ze is iemand van wie de toekomst korter zal zijn en de dood zeker te vroeg zal komen. Haar hart krijgt een jaar of 25, 27 met veel geluk en ze gaat daar beter mee om dan ik ooit zou kunnen. Vorig jaar hebben we mooie en soms hele pijnlijke momenten gedeeld en in de afgelopen drie weken was dat niet veel anders. Bijzonder is ze en momenten met haar in meerdere opzichten kostbaar.
En dan was daar opeens ook mijn pinda weer. Ben ik toch niet de enige frequente Dechen Chöling visiter meer. Op een vrijdagmiddag kreeg ik per ongeluk te horen dat er zondagavond een zo gehete refuge ceremonie zou plaats vinden, wat neerkomt op een ceremonie waarin je 'officieel' tot boeddhist wordt omgetoverd (hoewel dat natuurlijk meer een innerlijk proces is). Een tijdje geleden had ik al besloten dat ik refuge (toevlucht) zou nemen zodra de gelegenheid zich voordeed (wat niet erg vaak is) en dit was dan ook de kans.
Ik smste mama vrijdagmiddag dat ik overwoog refuge te nemen, zaterdagochtend dat ik het ook daadwerkelijk zou gaan doen en zaterdagmiddag of ze wellicht wilde en kon komen. Zaterdagavond de bevestiging dat ze zondagochtend in de trein zou zitten en zondagmiddag was ze ook daadwerkelijk hier. Zo makkelijk kan dat soms gaan. Erg fijn om haar weer even hier te hebben en wat mij betreft betrekkelijk prachtig dat ze er bij kon en wilde zijn, en met haar aanwezigheid mijn paps ook een beetje. Het was en is een belangrijk moment in mijn bestaan en ben heel blij dat we dat konden delen.
Uiteindelijk werd de refuge ceremonie verplaatst naar maandagavond, wat wel fijn was omdat we er nog even over konden kletsen en tijd hadden om gewoon weer even samen te zijn. Met nog negen anderen jongeren nam ik die maandagavond refuge en werden van een boeddhistische naam voorzien. Het was waanzinnig mooi, al de mensen die hier zijn en veel voor me betekenen waren erbij en het voelde als een juiste beslissing. In het heel erg kort komt het min of meer neer op het feit dat je belooft een zo'n goed mogelijk leven te leiden, daarin anderen en ook zeker jezelf niet (of op z'n minst zo min mogelijk) pijn te doen en je hard je best gaat doen om dat ook waar te maken. Wat mij betreft niet gek.
Mama bleef vervolgens nog tot zaterdagochtend en kookten tot die tijd dapper met me mee, knuffelden heiligheden en simpele zielen met even veel liefde zoals alleen zij dat kan en leek hier kind aan huis te zijn. Haar hier zien rondlopen maakte me telkens aan het lachen en men heeft het nog over haar. Volgende week zie ik haar (en papa en Joost!) weer in Parijs, zo houden we het wel aardig vol geloof ik.
En dan was daar nog de man met diezelfde stralende ogen van toen en datzelfde mooie hart. Veel goede gesprekken, nog meer mooie momenten en een betrekkelijk pijnlijk afscheid. Strong, soft and simple, zoals hij het uitlegde, en dat is precies wat het was.

Alle drie waren hier op dezelfde plaats in een zelfde tijd en alle drie zijn ze inmiddels ook weer verdwenen. De afgelopen dagen waren dan ook verdrietig, somber en alleen, maar heel erg mooi tegelijkertijd. Missen kan waanzinnig pijnlijk zijn, maar ook zeker heel kostbaar. Niets geeft me zo'n sterk en puur gevoel en laat mijn hart zo leven als gemis, verlangen naar, terugdenken aan. The tender heart of sadness, zoals men dat hier noemt.
Uiteindelijk duurt niets oneindig lang, gaat alles ooit kapot en when there's meeting, there's parting. Dat probeer ik dan maar te accepteren en ondertussen voel ik dat ze, net als ik, nooit echt weg zijn gegaan.
Dit alles komt dus eigenlijk op het volgende neer: de eerste boeddhist in de familie is een feit, er kruizen fantastische mensen mijn pad, ik mis van alles en iedereen soms ontzettend maar geniet daarvan tegelijkertijd, kook voor 200 man en dat gaat grotendeels wel prima, heb momenteel veel behoefte aan stilte, tijd en ruimte om te denken, bedenken, overdenken en te zijn, ben heel erg blij om mijn family volgende week weer even te zien en geniet van verleden, heden en toekomst. Het gaat goed, dus, eigenlijk. En het leven is nog steeds mooi.

Met liefde en de beste wensen,

Anne :)

P.S. Voor wat visuele indrukken: amarsman.mijnalbum.nl!