Touch and let go

Wat ik al geschreven had, maar nog niet gepost en op toepassing van de afgelopen week:

Als ik mijn dag, of eigenlijk ochtend heb, sta ik rond een uur of kwart voor zeven gewapend met een kan koffie en drie bekers, voor hun tent. Als zij hun ochtend hebben en ik vooral de mijne niet, dan zij rond achten voor de mijne. Dat is eigenlijk ook wel wat waard. Want wie wordt er hier nou uiteindelijk nog door zijn of haar moeder(s) met thee uit de tent gelokt? Precies.
We beginnen dus met koffie en daarna verzamelen we moed om aan te kleden en de tent uit te gaan. Moed omdat het ’s ochtends koud is, vooral. We ontbijten met verse yoghurt of warm brood en daarna doen we elk ons eigen ding. Ik ga koken of zitten met de staff en zij hun programma in. En dan moet ik altijd stiekem lachen, als ik die twee tussen de rest van het zooitje zie staan, en dat ze dan zo leuk en gezellig mee doen.
Daarna zien we elkaar eigenlijk ’s avonds pas weer bij het eten, want ze zijn de hele dag druk bezig. Hoewel mama nog wel eens de keuken in wil komen sneaken om me te knijpen, of hier en daar gewoon stiekem opduikt. Geweldig, wel. Het is zo leuk om haar en As hier te hebben en ze horen er eigenlijk ook al helemaal bij. Dapper wel, als je het mij vraagt, en dapper is ook wat de meeste ze hier noemen.
’s Avonds evalueren we dan de dag. Lachen om elkaar en iedereen en bedenken dat het leven best grappig is. En dan ga ik richting mijn eigen tent, kletsen zij nog een uurtje (of twee?) na en doen we de volgende dag weer precies hetzelfde. Ongeveer.

Maar inmiddels zijn ze alweer vertrokken, richting thuis, naar huis. Vanochtend nog even bij ze gelegen, de auto ingeladen, ontbeten, van iedereen afscheid genomen en weer op pad gegaan. Tijd gaat snel.
Gisteravond eindigde hun programma en we sloten het met bijna 40 man af met een fijn diner en een hoop voordrachten. Het was een mooie avond en vooral heel fantastisch om die met mama en As te kunnen beleven.
Hoewel het altijd een beetje sneu is om afscheid te moeten nemen en mijn hart daar nooit zo heel erg van geniet, kijk ik met een grote glimlach en veel geluk op die twee terug. Werkelijk fantastisch om ze hier gehad te hebben, ze rond te zien lopen, ze na te zien (en horen) denken, ze mee te zien doen. En vooral ook heel fantastisch om een stukje van mijn leven met ze gedeeld te kunnen hebben, want dat is uiteindelijk waar het om gaat. Het was meer dan zeer fijn en goed en leuk en mooi :)

29 juli zie ik mijn pinda gelukkig weer, met papa én Joost in Parijs. Ontmoeten we elkaar op de helft, zeg maar. Kijk er erg naar uit om ze weer even te zien. We blijven daar drie dagen en dan ben ik de 31e 's avonds laat weer terug. En vanaf 1 augustus wordt het vervolgens een maand lang knallen, met meer dan 300 mensen op het land.
Maar dat is voor de toekomst, nu nog maar even genieten van vandaag.
En als ik dan soms omkijk, is het net alsof ze er nog zijn.