Storm voor de stilte

En jawel hoor, daar gaat ze weer. Over zes uur stap ik in de Thalys naar Parijs om daar een tweede trein naar Limoges te nemen, om daar opgepikt te worden door een bekend gezicht, om rond vijf uur morgenmiddag (of vanmiddag) thuis te komen, van huis. Ergens is het een vreemd gevoel om hier te vertrekken en te weten dat mijn spullen in een kast zullen staan, waar ik over een paar uur weer aan zal komen. Dat ik daar een bed heb, met mijn schoenen eronder, mijn foto's aan een muur en dat ik door mensen zal worden ontvangen die als familie zijn. Of nee, eigenlijk voelt dat helemaal niet vreemd. Het voelt goed.
Terug naar Dechen Chöling dus, maar dit keer niet om te koken of vriendjes te bezoeken. Dit keer kom ik voor de Dathün, Tibetaans voor 'one month session'. In de Shambhala traditie is de term Dathün veel gebruikt om de één maand durende intensieve meditatie groepsretraite aan te duiden. Groeps omdat we met een man of 40 zijn en intensief omdat er een uur of negen per dag gemediteerd zal worden. Lijkt me duidelijk.
Elke dag, 28 dagen lang, wordt om zeven uur gestart met meditatie en deze 's avonds rond een uur of negen weer beëindigd. Daarnaast worden de drie maaltijden, ontbijt, lunch en avondeten, in de Oriyoki-stijl geserveerd en gegeten, wat een contemplatieve beoefening is uit het (Japanse) Zen-Boeddhisme. Voor wie zicht iets bij dit feest voor wilt stellen raad ik zeker het filmpje aan onder deze link: http://www.youtube.com/watch?v=X6bSw9yUFY8&feature=related. Voor wie dat te ver gaat maar zich er toch een voorstelling bij wilt maken: Je hebt drie bowltjes, in elkaar passend, de grootste onder de naam 'Buddha Bowl' (waaruit alleen rijst wordt gegeten), die netjes in een soort zakdoek zitten opgeborgen. Bij elke maaltijd worden deze op een bepaalde manier uit de zakdoek gehaald, op een bepaalde manier van voedsel voorzien en dit wordt je vervolgens ook weer geacht op een bepaalde manier te eten (alles met chopsticks), schoon te maken en op te bergen. Tussen begin en eind van deze hele dans, want dat is het eigenlijk een beetje, zit zomaar een uur. Op rap tempo je bordje leegeten is er dus heel letterlijk en figuurlijk de komende maand niet bij (koffie trouwens ook niet, auw...).
Afgezien van buitengewoon veel uren op je kussen afgewisseld met loopmeditatie, wordt de dag ook nog gevuld met wandelingetjes (in stilte), een 'work period' waarin je ofwel wortels schilt, toiletten schoonmaakt en alles daar tussen in, teachings en discussiegroepen. Een vrij geroutineerd programma.

Welnu, gedurende deze maand is elke deelnemer vriendelijk verzocht 'functional silence' in acht te nemen, tenzij anders vermeld. Functional silence betekent zoveel als: alleen kletsen als je ook écht wat (zinnigs) te melden dan wel vragen hebt.
Is er ook een 'anders vermeld'? Ja zeker, de zo gehete ' Golden silence'. Op deze dagen wordt er helemaal niet gesproken en is iedereen dus in stilte. Meestal wordt de groep een aantal dagen achtereen in 'Golden silence gezet', maar dit hangt erg van de leraar af of, hoelang en wanneer. Wat mij betreft vanaf dag 2 tot dag 27, maar dat terzijde.
Wat betekent dit dus heel concreet? Dat jullie niks van mij zullen vernemen vanaf in ieder geval zondag tot 18 oktober. Ik laat mijn computer thuis, ga geen gebruik maken van internet, niemand bellen, slechts héél af en toe geruststellende smsjes naar het thuisfront sturen en hier en daar wellicht een brief versturen. Of te wel: zo min mogelijk communiceren met de buitenwereld.
Nu kun je je afvragen waar dit in vredesnaam allemaal goed voor is en of ik me enigszins realiseer waar ik aan ga beginnen, maar misschien is dat wel helemaal nergens voor nodig. Een mooi antwoord op die vraag heb ik niet, de juiste woorden om mijn gevoel te omschrijven ook niet en op dit huidige tijdstip de energie om een poging te doen, ook niet meer. Ga er vanuit dat ik niemand kwaad doe, het geheel ongevaarlijk is (nouja...) en ik vanzelf wel weer iets van me laat horen, met wellicht de antwoorden op één of meerdere vragen.
Ik zal wel nog even toegeven dat ik bij vlagen best een beetje bang ben. Dat het idee van geen tot zeer weinig communicatie met het thuisfront me soms heel onzeker en onrustig maakt. Dat ik niet altijd uitkijk naar het vooruitzicht van geconfronteerd worden met mezelf, gedurende een uur of negen per dag, 28 dagen lang. Dat de kans er best in zit dat ik van dat hele Oriyoki gillend gek ga worden. Dat ik nu al probeer te plannen wanneer ik kan ga hardlopen in een schema wat praktisch geen tijd overlaat voor andere activiteiten, en dat dat me ook onrustig maakt. Dat ik zeker weet dat ik 'activiteitontwijkendgedrag' ga vertonen, gezien mijn nog al vurige verlangen naar een gevoel van vrijheid en 'ik bepaal zelf wat ik doe', wat in de regel niet goed samenwerkt met een door anderen gemaakt schema, waar je je aan dient te houden. En toch wil ik niets liever dan straks die trein nemen om eraan te beginnen en weet ik in mijn gekke hart en hoofd, dat het een waanzinnige ervaring worden zal en het belangrijk voor me zal zijn. We zullen zien.

Bij deze groet ik U en jullie, hou ik alles en iedereen stiekem in mijn hart wanneer je niet in mijn hoofd behoort te zijn en zeg ik tot de volgende keer. Maak er wat moois van, lieve mensen, en tel de zegeningen.

Met liefde en nog altijd een glimlach,

Anne :)