Een laatste dag.

Liep rondjes over de door mij vaak bewandelde paden. Zat op bankjes, stoelen, in het gras. Observeerde mijn nieuwe familie van een afstand, luisterde muziek, pakte mijn tas. 's Avonds schreef ik met inkt eerlijke woorden en scheurde een foto uit mijn dagboek van toen en toen en toen. Samen met een bondgenoot maakte ik stiekem een vuur, lazen we onze woorden voor en vertrouwden die toen samen met de foto's aan het vuur toe. We will burn this ....... down. That's right. Onze manier van afscheid nemen, verwerken en lachen om alles wat we ooit deden en hebben gedaan.
Als echte boeddhisten 'dedicatete we the merrit', beloofden elkaar zo vaak mogelijk te blijven lachen en er in voor en tegenspoed te zijn. Groepsknuffel en toen door naar het volgende feestje.
Op de allergevaarlijkste fiets stoof ik al bellend de avond door en werd daar ontvangen door de twee mooiste mensen van mijn zomer. We dronken wijn, water en kamillethee. Zagen sterren vallen, zwegen naar een rode maan en de ondefinieerbare planeet. Spraken over de zomer, over elkaar en de toekomst. Lachten, huilden, namen afscheid. Van de één slechts voor een tijdje, van de ander tot wie weet wanneer. Moeilijk, moeilijk, en toch ergens ook heel mooi.
En dan lig je uiteindelijk toch in je bed. Hoor je de voetstappen van het Chateau-spook door je kamer drentelen, maar trek je je daar niet veel van aan. Slapen, dat is nu even het enige.

En nog voor het licht wordt ben je vertrokken, stap je in een trein die je na al die tijd weer naar huis zal brengen en maakt dat je, hoe dichterbij je komt, steeds gelukkiger.
Het was mooi, alles en niets en nog veel meer en het zal altijd mooi blijven. Als ik terugkom, weer ga en voor altijd in gedachten.
Tot zo, tot straks, tot later, het gaat ons goed! :)