OM GATE, GATE

Hoe beschrijf je 28 dagen waarin je minimaal een aantal jaren van je leven opnieuw hebt meegemaakt? Hoe beschrijf je stilte, het verbreken daarvan? Een hart dat huilt maar zonder tranen, duizend zinnen in je hoofd? Hoe beschrijf je leven op een vierkante meter, intense onrust, weg willen, weglopen, wegrennen? En waarvan? Hoe is het om thuis te zijn, maar praktisch nergens te mogen gaan? De mensen naar wie je het meest verlangt, niet te kunnen spreken? En wat voel en denk je als je dat dan toch hebt gedaan?
Wat gebeurd er met een hoofd, een hart, als je uren per dag gaat zitten? Hoe voelt de onvermijdelijke confrontatie met jezelf en al jouw gekkigheden? Het proberen te ontwijken daarvan, te ontkennen, te vermijden? Waar lagen de frustraties, de irritaties en wat deed je daar dan mee? Wat hield je vast en duwde je weg? Maakte je boos, of moest je om lachen? Waren er inzichten, en waarin? Realisaties ook misschien? Veranderde het je leven, de kijk op en waar je nou eigenlijk toch heen wil gaan met jouw bestaan?

Boeken zou je kunnen schrijven, wellicht dat je dat ook eens moet gaan doen, want als je je iets gerealiseerd hebt, dan zijn het jouw verhalen, alle zinnen in jouw hoofd. Van begin tot eind uren en uren met jezelf en de wereld zitten praten. Vertellen vooral, over vroeger, over nu. Wat je vond van het één of ander, dat ze je pijn hebben gedaan, of juist heel gelukkig hebben gemaakt. Dat dit niet leuk is, maar dat wel. Dat de zon schijnt, je knieën pijn doen, de herfst nog nooit zo mooi is geweest.
Terugkomen op zus of zo, onrecht proberen te herstellen of in ieder geval leren vrede hebben met. Ongestoord en buitengewoon letterlijk ongehoord praten over, vertellen aan en delen met zij die het nooit te horen zullen krijgen. Of misschien toch ooit?
En wat je je dan realiseert, is dat naarmate het om je heen stiller wordt, jij steeds meer lawaai begint te maken, in je hoofd.

De dathün dus, OM GATE GATE PARAGATE PARASAMGATE, oftewel: ‘Voorbij voorbij, voorbij het voorbije’. En dat is wat het is.
Omdat ik op het moment niet veel weet te produceren, bij deze wat zinnen uit het dagboek wat ik schreef.


Dag 1: ‘What am I leaving behind?’ en ‘What do I want, hope to bring back?’
Achterlaten, wat laat ik achter? Mijn vrijheid, in a way, gevoelsmatig zeker. En controle, ook zoiets.

Dag 2: Geen knieën meer over, serieus. Dat zou nog wel eens heel vervelend kunnen worden deze maand.
Eerste oryoki maaltijd gehad, een waar feest.
Gaan hardlopen na de lunch, binnen no time was het met mijn energie gedaan en wilde er weinig zuurstof meer naar mijn benen. Stukjes gelopen, afgesneden. Mooie boel.

Dag 3: Inmiddels is het half 10, ben ik moe en voel ik mijn euforische staat langzaam omslaan in frustratie, irritatie en de welbekende isolatie modus. Waar gaat dit heen?

Dag 4: Fucking frustratie op het moment, door alles en iedereen inclusief mezelf. Tamelijk prikkelbaar en een kort lontje, zeg maar. Hoe komt dat? En wat irriteert me nou eigenlijk zo? Mijn obsessieve geest begint op te spelen, of laat ik haar opspelen?

Dag 5: Ben stil (ja, duh!), teruggetrokken en down. Het is makkelijk om nu gewoon te gaan liggen, naar die bekende, donkere plek te gaan waarin alles toch niet goed (genoeg) is. Veel makkelijker dan van alles te waarderen, de brightside te blijven zien, te blijven staan als het moeilijk wordt.

Bevind me waarschijnlijk weer in één of andere euforische staat, maar het voelt in ieder geval goed. Vanmiddag gaan hardlopen, ging min of meer weer als vanouds. Daarna discussiegroep gehad met de vijf Hollandse vrouwen in dit programma. Mooi stel.

Dag 6: Lunchpauze, wat fijn. Één van de hoogtepunten van de dag, moet ik zeggen. Samen met de teabreak, haha.
Voel me vrij ok, rustig, met vlagen buitengewoon vrolijk. Lachen om alles, hoe mensen kijken, hoe ze lopen, waar we nou toch eigenlijk mee bezig zijn met z’n allen.

We kregen een vrije avond aangeboden waarin we mochten praten, heel stiekem de container ontvlucht en door de bijna nacht naar mijn vriendinnetje gerend. Geluk kan zo simpel zijn.

Dag 7: Moeilijk hoor, de middle way, en hoezo ik hou van routine?!
Hoe het met me gaat? Opgewekt en vrolijk, vermaak me eigenlijk prima. Licht en luchtig, ofzo. Dat andere het wel zwaar hebben, dat het voor mij misschien ook nog wel komt, of niet.
En dan ga je toch nadenken. Waarom ben ik eigenlijk zó vrolijk, gaat het wel echt zó goed? Wat klopt hier nier en is er niet pluis? Pijnlijk, ronduit pijnlijk.

Dag 8: Golden silence. De vrolijke staat waarin ik me bevond is inmiddels wel over. Terug naar stil en serieus en me afvragen waarom. Moet ik gaan huilen om allang vervolgen verdriet van toen en toen en toen? Denk het eigenlijk niet. Wat komt, dat komt, maar heb niet erg de behoefte om van alles te herkauwen en zeker niet om het te delen. Zo.

Dag 9: Vannacht een tijd met mama zitten bellen, tante alarm. Als het moet, ben ik hier zo weg, geen enkel probleem.
Jezus wat een dag, wat een dagen. Vanavond was het allemaal echt even teveel van het goede. Tijd met Barbara zitten praten en naar haar geluisterd vooral, die hetzelfde ongeveer ervaart. Gedeelde smart is...

De leraar kwam me net vertellen dat ze mensen die veel schrijven nogal twijfelachtig vindt. Teveel in hun hoofd. Euhm...auw?!

Dag 10: Serieus schema-ontwijkend gedrag going on. Ben buitengewoon creatief in het ontspannen van containers en het vinden van mijn eigen wegen om de eenrichtingsweg heen. Wie hou ik hier voor de gek?

Dag 11: Zit als een klein kind tegen muren aan te schoppen, wil niet, wil niet, wil niet!
Meditatie interview gehad, verassend, goede woorden, lief en mooi mens. Dacht heel even dat ik ging huilen, maar bleef rustig, sterk. Voor wie?

Ik moet dingen op gaan gegeven, habitual patterns, dwangmatigheden, het proberen te controleren, mijn eigen weg nog stiekem te gaan. Het is nog steeds te makkelijk, te gezellig, te comfortabel. Dag 11 en no single tear or breakdown, wellicht wordt dat eens tijd?
Opgeven en loslaten. Irritaties, frustraties, woede, angst, verdriet. Laat maar komen dan!

Dag 15: Ik zit onder een lindeboom, aan een soort meertje op een heuvel in the middle of zo ongeveer nowhere. Vrije dag, wat een feest.
Veel gebeurd de afgelopen dagen, in mijn hart en hoofd. Was dit wat ze graven noemen, kijken naar?
Gister bijna naar huis vertrokken, naar huis gevlucht wellicht ook. Tante alarm, nog steeds. Goed gesprek met mijn dathünmama/begeleider gehad. Besloten voor als nog te blijven. Niet te vluchten, vooral.

Dag 18: Over een pressurecooker gesproken. De afgelopen dagen waren emotioneel intens, zwaar en soms teveel. Het verdriet van anderen doet pijn en mijn eigen gevoel zit op slot. Benauwd. Tijd om eens flink te gaan huilen ofzo.

Dag 21: Onrust, onrust, onrust. Kan niet stilzitten en heb het gevoel dat er iets staat te gebeuren. Tijd met mama gepraat, dat was wel even fijn. Ik zit me hier een potje sensitief voor alles en iedereen te wezen, je word er bijna niet vrolijk van.

Twee dagen Golden Silence gehad en me daar voor de verandering niet erg aan gehouden. Vriendinnetje in hoge nood. Als ik kon toveren, is dit zeg maar het moment.

Dag 24: De afgelopen dagen waren en zijn mooi. Ik zit in een hempje in de zon te verbranden, het waait, de bladeren dansen en de hemel is blauw. Het leven kan zo mooi zijn.
Ik voel me op het moment geloof ik wel goed, hoewel ik me af en toe afvraag of ik überhaupt nog wel iets voel? Onrust, in mijn lijf en in mijn hoofd, dat voel ik, en dat nog altijd benauwde gevoel.

Dag 25: Back in the kitchen! Na bijna een maand daar niet meer te zijn geweest, voel ik me er nu praktisch euforisch. Warm, gelukkig en thuis. Langleven breakfastcook zijn!
In mijn hoofd ben ik al bijna thuis, ingepakt en weggewezen.

Dag 26: Er zijn 26 dagen voor nodig, maar dan ben ik ook eindelijk een keer goed boos, een soort van agressief, verdrietig, intens alleen en al die dingen waarvan je denkt dat ze tijdens een dathün zullen komen en dus eindelijk gekomen zijn.
Het voelt eigenlijk wel goed, ofzo.

Dag 28: Ik ontken! Het einde van dit avontuur, het feit dat ik morgen vertrek en alle gevoelens en gedachten daar omheen. Ik ontken, doe alsof ik van niemand echt afscheid neem, morgen iedereen gewoon weer zie en geniet intussen van de zon. Regard everything as dreams, toch!


Tot zover voorlopig even, word vervolgd, wellicht.
Ohja, ik ben dus thuis! Lijfelijk in ieder geval. En voorlopig even nergens heen. Denk ik.

Met liefde en gegroet,

Anne :)