When summer ends

Het is een stormachtige vrijdagmiddag, ik zit op het ‘stoepje’ voor mijn tent en de appels vallen in grote getale uit de boom. Wolken vliegen over, paarden, mannen, luchtkastelen, en daarachter is het blauw, strak blauw. Groen verkleurd langzaamaan in geel, bruin, rood en oranje en hoewel we het graag ontkennen zouden, de zomer lijkt voorbij.
Gister vertrokken de laatste programmamensen en daarmee zijn we voor het eerst sinds juli weer terug naar een man of 40. Nog geen week geleden waren het er bijna 300, en dat doet wat met je, neem dat van me aan. Een legio aan programma’s en daarmee deelnemers en leraren is deze zomer voorbij gekomen en het voelt betrekkelijk onwerkelijk dat het voorbij is, afgerond, voltooid verleden tijd. Het meeste onwerkelijk is misschien nog wel het feit dat het ons gelukt is, ons als staf, als bij elkaar geraapt zooitje mensen die allemaal hun hart en ziel wilden en hebben gegeven. Wat er dan precies gelukt is? Blijven lachen, blijven staan, ruimte creëren om anderen hun ding te laten doen, ze welkom en veilig te laten voelen, plezier te hebben en tegelijkertijd hard te werken, genieten van het leven, het land en elkaar. Ruim 600 mensen hebben in de afgelopen drie maanden dit land bezocht en allemaal hebben ze in een bed geslapen, kunnen eten, douchen, een programma kunnen volgen, samen en alleen kunnen zijn. En dat is een grotere prestatie dan het misschien lijkt.

Het is inmiddels zondagmiddag. Ik zit op mijn nieuwe bed in mijn nieuwe kamer. Gisternacht was mijn laatste nacht in de tent en het voelt wat triestig om daar na drie maanden uit te gaan (ook al zijn de nachten nu wel erg koud). Op de één of andere manier raak je toch gehecht aan je eigen plekje, zelfs als dat een wat muf ruikende tent is. In de afgelopen maanden maakte ik vriendjes met allerlei vliegende en kruipende beestjes, (kleine en grotere) spinnen en hagedissen. Leerde het geluid van de regen op mijn dak waarderen, de bliksem en wind die er zo fijn doorheen kon jagen. Het waren mooie nachten.
En nu zit ik zo in ene op een bed in het Chateau, op een kamer met nog drie andere vrouwen. Mijn (Ikea) kast en muur heb ik van foto’s een kaarten voorzien en zo opnieuw ‘mijn plekje’ gestabiliseerd. Het voelt al bijna alsof het nooit anders is geweest.
Het zijn vreemde dagen, verdrietige dagen, knusse dagen. Take down is begonnen en aan alle kanten worden dingen neergehaald en opgeborgen. Voor mijn gevoel gaat alles op het moment te snel. Het zou fijn zijn om de tijd heel even stop te zetten en gewoon even rond te kunnen lopen. In plaats daarvan lijk alleen ik stil te staan, en de rest van de wereld sneller te bewegen. Nog even en er is geen spoor van de zomer meer over. Niets tastbaars meer, alleen nog alle herinneringen in ons hart. Vergankelijkheid, het blijft een lastige.

Morgenochtend kook ik voor het laatst (ook zoiets) en dan ga ik dinsdagochtend na drie maanden weer even naar huis. Voor 35 mensen koken lijkt inmiddels kinderspel na deze zomer en thuis voor vier zal helemaal plezier opleveren. Inmiddels ken ik menig cake dan wel koekjes recept uit mijn hoofd en ben ik vrij geoefend in worteltaart, bananenbrood, appelkruimel en chocokoekjes, dus wie weet, wie weet.
Naar huis dus, na al die tijd. Ook dat voelt dubbel. Natuurlijk kan ik aan de ene kant niet wachten om mijn familie en vriendjes weer te zien, maar ergens wil ik ook gewoon niet gaan. Geloof dat dat de algemene ‘DCL departure angst’ is, waar menigeen mij kampt wanneer zijn of haar tijd daar is. Het voelt gewoon zo vreemd om ergens anders te zijn dan hier en om niet met de mensen te zijn met wie ik nu ben. En ik denk, of weet eigenlijk ook dat ik niet los wil laten. Deze zomer niet, deze mensen niet, deze ervaring niet. Maar... touch and let go. Ook hier, ook nu. En natuurlijk wil ik echt wel graag naar huis!