Het regent zonnestralen

Soms lijkt gisteren al ver weg, laat staan de afgelopen drie weken, maar als ik even goed nadenk dan moeten ze er ongeveer zo uit hebben gezien:
Op een vroege woensdagochtend werd ik naar het station in Limoges gebracht om daar de trein naar Parijs te nemen. Papa, mama en Joost deden rond dat tijdstip ongeveer precies hetzelfde, vanaf Schiphol. Bijzonder fijn. Liedjes, bomen en een goed boek gingen voorbij en na ruim zes weken stond ik plots weer op het inmiddels vertrouwde Austerlitz. De metro naar Gare du Nord en dan wachten, wachten tot je ze na al die tijd weer ziet komen. En wat was ik blij om mijn drie helden weer te zien, om na bijna twee maanden weer eens met z'n vieren te zijn. Goed voor hart en ziel. De afgelopen dagen voor mijn vertrek naar Parijs waren niet heel opperbest. Een overmatige dosis gemis en vermoeidheid zorgden voor een wat treurige stemming en afgezien daarvan was het gewoon tijd om even weg te zijn uit Dechen Chöling. En meerdere staffleden met mij leken deze behoeften en emoties te delen.
Er even een paar dagen tussenuit en samen zijn met de mensen van wie je houdt en wie je mist, was dan ook de allerbeste remedie. De drie dagen in Parijs waren memorabel, om veel verschillende redenen. Betrekkelijk veel kilometers gelopen, cultuur gesnoven, mooie dingen gezien, en samen zijn geweest. Dat vooral. Vrijdagavond scheidden onze wegen weer op Gare du Nord, mijn paps, mams en Joost naar huis, en ik eigenlijk ook, op een bepaalde manier. Het voelde in ieder geval juist, om terug te gaan naar Dechen Chöling en toen ik daar bijna vier uur later weer aankwam, wist ik zeker dat dit de plek is waar ik nu zijn moet en naar terug moest komen.
De volgende ochtend was het de officiële arrivalday voor het programma 'Vajrayana Seminary', wat het grootste en belangrijkste programma is in ik geloof de DCLgeschiedenis. Bijna 200 mensen werden verwacht en met die 1e augustus ging een bijzonder intense en uitdagende maand van start. Gedurende de dag liep het land langzaam vol en 's avonds kookten ik voor 170 man. De hele zomer zijn we hier bezig geweest om voor te bereiden voor dit programma en ergens voelt het vreemd dat het nu opeens gaande is, al op de helft is zelfs. Het heeft iets heel moois en treurigs tegelijk. Treurig, omdat je weet dat het einde in zicht is.
Hoewel ik op zag tegen het koken voor zoveel mensen, kan ik eigenlijk niets anders zeggen dan dat het heel erg goed gaat, beter nog zelfs dan een gemiddelde shift voor 40 man. We zijn bijna altijd ruim voor tijd klaar, georganiseerd, gestructureerd en buitengewoon relaxed. Veel lol in de keuken op het moment, tot mijn verbazing en plezier.

Dagen gingen voorbij en langzaamaan kwam het programma en de organisatie echt op gang. Het is een soort dansen eigenlijk en het duurt altijd even voordat we met z'n allen het ritme hebben uitgevonden, maar als het eenmaal gaat, dan gaat het goed.
Ondertussen werd menig staflid van een persoonlijke horoscoop voorzien door een Braziliaanse vrouw (ook staf) die astrologe is. Elke dag zag je haar wel weer met iemand anders zitten en 's avonds was het dan onderwerp van gesprek wat de sterren te vertellen hadden. Hoewel ik eigenlijk nogal sceptisch ben en wellicht soms ook te nuchter, besloot ik haar ook maar van mijn gegevens te voorzien en zo kwam de middag dat ook ik met haar ging zitten.
Ze had een papier met mijn horoscoop en allerlei berekeningen en aantekeningen en viel binnen met de opmerkingen dat er nogal wat ongewone combinaties in zaten die voor interessante dingen zorgen. Een waterval aan woorden brak los en het duurde niet erg lang voor ze mijn hart op een hele mooie manier gebroken had. Ademloos en overdonderd luisterde ik naar alles wat ze te vertellen had en hoewel ik praktisch alles ergens wel wist, raakte het me erg. Een gigantische spiegel was het, de harde en soms pijnlijke waarheid, maar bijzonder waardevol en ook wel geruststellend. Ze sprak over obstakels in mijn leven, eigenschappen, valkuilen, talenten, dingen die belangrijk voor me zijn, een toekomstperspectief, relaties en familie. Op sommige dingen die een grote rol in mijn leven spelen of hebben gespeeld gaf ze een nieuwe kijk of gewoon een verklaring en het was erg fijn om dat te horen. Het nam verwarring weg, angst en frustratie en zorgde zelfs voor iets van acceptatie. Alsof het niet allemaal aan mij heeft gelegen, maar gewoon zo heeft moeten gaan. En bevestiging, dat wat ik voel en denk en geloof ook echt is wat ik voel en denk en geloof. Dat het klopt. En dat het feit dat ik nu twee jaar (en who knows what then) 'vrij' neem juist is, verstandig en belangrijk om te komen waar ik uiteindelijk wil zijn.
She blew me away en ik ben heel erg blij en dankbaar voor haar inzichten.

En what else? Buitengewoon veel sociale activiteiten op het moment, zeker van mijn kant. Hoewel ik nog al gesteld ben op mijn eigen tijd en ruimte zo nu en dan, ben ik eigenlijk de hele dag door samen. 's Ochtends deal ik in de keuken met op z'n minst 20 man, de afgelopen dagen werden 's middags gevuld met zwemmen in de rivier (warm hier!) en 's avonds eindigen we eigenlijk altijd voor mijn of mijn buurmans tent met een groep mensen, bier, wijn en... thee. Kletsen tot het donker wordt, zingen in de nacht, sterren kijken, slapen gaan. Same same but different, every day and night. Inmiddels zijn er hele hechte vriendschappen ontstaan en we koesteren elk moment, want het duurt niet lang meer voordat de zomer herfst wordt en alles wat nu is, geweest zal zijn. Het is moeilijk om me voorstellen dat de groep mensen met wie ik nu leef er binnenkort niet meer zal zijn, dat we allemaal op een gegeven moment weer naar huis gaan en daar verder leven. Daarentegen wacht er thuis ook een hoop moois, wat die somberheid een beetje wegneemt.
En nu vergeet ik nog bijna te vermelden dat de Sakyong (Mipham Rinpoche) ook gearriveerd is. De Sakyong is de spirituele leider van de Shambhala traditie (ik zit in een Shambhala centre), zoals de Dalai Lama de spirituele leider is van zijn traditie (Tibetaans boeddhisme). Betrekkelijk bijzonder dus, om hem zo dichtbij ons te hebben, zeker ook omdat hij maar een enkele keer naar Dechen Chöling afreist. De dagen voor zijn aankomst werd er dan ook hard gewerkt om hem te kunnen ontvangen, om alles er mooi en shining uit te laten zien. Wanneer de Sakyong hier is verblijft hij in een huis 15 minuten van ons vandaan, wat dan de 'Court' wordt genoemd. Ook daar moest hard gewerkt worden en zo bracht ik mijn vrije middagen door zijn zilver poetsend, gordijnen naaiend, ramen verblindend en zo meer. Het had wel wat om daar te zijn en om min of meer voor hem te werken. Ik heb eigenlijk geen enkele connectie met hem, heb er zelfs een beetje moeite mee hoeveel werk er voor hem verricht wordt en hoe serieus men zijn komst neemt, maar voel dat ik daarom juist betrokken moet zijn waar dat kan. Er is voor de staf elke dag een mogelijkheid om naar de Court te gaan en daar zijn staf (zo'n 15 mensen) te helpen met schoonmaken, beddengoed strijken en zo meer en om dus min of meer 'dichtbij' hem te zijn, ook al zie je hem niet eens. Het is een interessante ervaring om even onderdeel te zijn van dat circus, het doet me niets en veel tegelijkertijd.
Een paar dagen geleden kwam hij dus aan in Dechen Chöling en natuurlijk weet niemand ooit hoe laat precies. Om acht uur stonden we met 200 man rustig te wachten voor het chateau en uiteindelijk kwam hij iets voor negenen binnen rijden. We ontvingen hem met kata's (witte sjaals, Tibetaans gebruik) en hoewel het moment nog geen minuut duurde, is het toch elke keer magisch. Er komt een bepaald gevoel, energie van hem af die moeilijk te beschrijven is, maar bijzonder krachtig.
Inmiddels is hij hier al een paar dagen (waarmee ik dan voornamelijk in de Court bedoel) en geeft hij gemiddeld per dag een teaching aan de Vajrayana studenten van een uur of drie, vier (wij stafleden zien hem eigenlijk alleen voorbij rijden). En ook dan weet niemand precies hoe laat hij komt, of hij überhaupt komt, en hoelang het gaat duren. Dansen is het, dansen en veel improviseren. Gister kregen we te horen dat hij graag een audiëntie wil houden met alle stafleden, wat natuurlijk prachtig zou zijn omdat het waarschijnlijk de enige kans voor ons is om hem echt te ontmoeten, maar alles is afwachten en hopen. Genoeg mogelijkheden om hier met teleurstelling om te leren gaan, in ieder geval.

Zo dus, dan, ongeveer wel. De zomer trekt langzaam aan voorbij, nog twee intense weken op komst, en dan lijkt de klus bijna geklaard. En ik geniet van elk moment, zolang het kan en zolang het mag.

Met liefde,

Anne