Home is where the heart is

En toen ik gister bij het zien van twee afscheidnemende mensen zelf spontaan begon te huilen, kon ik het geschreeuw van mijn hart niet langer ontkennen. Soms weet je heel erg goed wat je nodig hebt en waar je zijn moet, en dit is zo'n moment. Weg. Heel erg ver weg, naar de plek waar ik mezelf ooit terug vond, verliefd werd op een volk, een religie en voor het eerst weer zo intens gelukkig was. Waar ik me thuis voelde zo ver van huis, tussen bergen liep en de stilte oorverdovend mooi was. Waar ik ergens op een bergtop in een boeddhistisch centrum drie weken mijn mond hield, uren per dag op een kussen zat, daar soms gillend gek van werd en tegelijkertijd zo zielsgelukkig. Omdat alles eindelijk weer zo simpel was, 'adem in en adem uit' mijn enige instructie en ik de tijd en ruimte had om boos te zijn, verdrietig, blij, en bovenal mezelf.
Het is die plek waar ik zijn moet, waar ik zijn wil, waar ik heen zal gaan.

Sinds onze terugkomst in Bangalore afgelopen zaterdag voel ik eigenlijk al hoe zeer ik hier niet meer wil zijn. Hoe gek ik word van het eeuwige lawaai, de drukte, het constant samen zijn. Deze reis was en is zonder meer op heel veel manieren heel geweldig, bijzonder en buitengewoon interessant en ik voel me ook zeker een geluksvogel om het feit dat ik er was en zijn kan. Maar hij was en is ook dodelijk vermoeiend, intens, confronterend en niet zelden iets teveel van het goede. We hebben zoveel gezien, gehoord en ervaren in de afgelopen drie weken dat het voor mij inmiddels voelt alsof er gewoon echt niks meer bij kan. Ik voel me onverschillig, word van geen bedelaar of creperend mens nog warm of koud, en dan weet ik zeg maar wel hoe laat het is. Voor het overzien, begrijpen en verwerken van wat er in juli 2012 allemaal gebeurde, tel ik voor het gemak zomaar een jaar en heel boek uit. En dan heb ik het nog niet eens over wat er aan die maand allemaal vooraf ging, wat tot op heden ook nog op mijn aandacht wacht. Na de aanblik van mijn haast uit zichzelf gevulde agenda en de wetenschap dat ik op 3 september aan een heel druk laatste jaar begin, schreeuwt alles in mij dan ook om 'Laat me met rust!' en 'Haal me hier weg!'. Gister, na een lange dag van verslagen schrijven en presentaties voorbereiden, werd dat alleen maar sterker. Toen ik 's middags hoorde dat ons afscheidsdiner niet op vrijdag- maar woensdagavond plaats zal vinden, ontstond acuut een reddingsactie in mijn hoofd, en maakte ik dat plan dezelfde avond nog heel concreet. Immers, van spontaan inpakken en wegwezen heb ik in de afgelopen jaren een vrij succesvolle hobby gemaakt, en op mijn intuïtie dat het weer zover is, durf ik inmiddels te vertrouwen. Of dat nu betekent dat ik daarvoor heel Nederland doorkruis of heel India, is me in gevallen als deze werkelijk om het even. Want als ik geloof dat mijn hart volgen juist is, is dat gewoon het logische gevolg.

Vandaag hebben we een dag van presentaties en discussie, woensdag om te evalueren en reflecteren en tot donderdag om een laatste verslag af te schrijven over de afgelopen weken. Dat verslag schrijf ik dus nog voor donderdagochtend af, om mezelf vervolgens naar de luchthaven te begeven en af te reizen naar het meest noordelijke deel van India. Daar waar de Himalaya op me wacht, ik gewoon weer eens heel simpel op een kussen kan gaan zitten, het stil is en de lucht schoon en ik voor even weer kan leven tussen het volk dat ooit massaal mijn hart veroverde. Kortom, ik ga voor ik volgende week dinsdag weer huiswaarts ga, na ruim drie jaar nog even terug naar mijn thuis en Tibetanen in McLeod Ganj. Because home is were the heart is…