You are who you are

Ken je die momenten dat je je totaal niet bewust bent van je omgeving, waar je bent of wat je doet, maar je met je hoofd in toekomst of verleden bent? De afgelopen dagen ben ik overal en nergens, maar eigenlijk niet hier. Ik ben vast scripties aan het schrijven, rondjes aan het rennen, zit op het mooiste bankje van Maastricht, ben in Stockholm, probeer onopgeloste zaken nog eens recht te zetten, mijn gelijk te halen en nog wel honderd dingen meer. Soms lijkt alles wel een herinnering op te roepen, een verlangen of gemis, en ben ik in mijn hoofd allang vertrokken voor ik er überhaupt erg in heb. En dus gebeurt het ook regelmatig dat ik op kijk en me plots besef dat ik in een of ander hutje op de grond zit met een volksstam, me in een oerwoudachtig bos begeef vol exotische vliegers, of in een primitief schooltje door 60 giechelende meisjes word aangestaard. Hoewel voor mij niet bepaald onbekend, blijft het een interessant fenomeen om hier te zijn, maar in mijn hoofd allang weer vertrokken. Als ik terug denk aan al mijn grote en kleine avonturen van de afgelopen jaren, dan was het eigenlijk altijd zo dat ik nog voor het eind ervan alweer nieuwe plannen had en daar dan ook mee bezig was. Nog geen week na de marathon in New York stond ik in India. Nog geen week na India was ik aan het koken voor een programma in Duitsland. Na Mexico volgende heel snel Stockholm, op de voet gevolgd door India deel twee, maanden in Frankrijk, weer naar Duitsland, weer naar Stockholm, en zo nog even door. Al een jaar of drie geleden schreef ik dat ik er een handje van heb om constant dingen vooruit te plannen. Dat ik van een lege agenda onrustig word en me zonder uitdagingen of iets om voor/naar te streven doelloos voel. En verrassing, dat is nog precies hetzelfde, besef ik me nu. Gister pakte ik er voor het eerst mijn agenda weer eens bij (en dan weet je wel hoe laat het is) en realiseerde ik me dat het me wederom gelukt is om bijna alle resterende dagen van mijn vakantie te vullen met (jawel) een reisje naar Stockholm, Frankfurt en Berlijn, dagen werken en bliksembezoeken aan vriendjes, vriendinnetjes en mijn ouders. Ik had eigenlijk ook nog het plan om weer eens een aantal dagen rond te fietsen, maar...daar heb ik niet eens meer tijd voor. Sta ik daar even van te kijken…

Waarom ik deze constatering vooral zo interessant vind, is om het feit dat ik me toch heel wat jaren in (en buiten) dat boeddhistische centrum in Frankrijk bezig heb gehouden met een poging tot 'hier en nu' en andere boeddhistische wijsheden. Waar is alles wat ik daar leerde en ervoer nu eigenlijk gebleven? Hoeveel is er over van wat ik destijds begreep, doorzag en voor heel even wist te veranderen? Naar de snelheid waarmee ik leef en beleef kijkende, bijzonder weinig. Nu hoeft dat helemaal niet zo'n probleem te zijn, zeker niet als je van snel en veel en ver houdt, het is alleen een beetje jammer dat het wel ten koste gaat van het huidige moment en ik dat soms heel letterlijk gewoon mis. Te druk bezig met morgen, volgend jaar, 'wat...als', en 'als...dan'. Het is toch een beetje jammer om op de mooiste en gekste plekken van India te zijn, met soms heel fascinerende mensen te praten en dingen te zien die voor andermans ogen niet zijn weggelegd, maar ondertussen met je gedachten bij de probleemstelling van je scriptie te zijn die pas over heel wat maanden van start gaat. Dat vind ik in ieder geval wel. En opeens moet ik denken aan wat een Braziliaans vriendinnetje (en tevens mijn persoonlijke astroloog) een aantal jaar geleden tegen me zei. Namelijk dat het hoog tijd wordt dat ik eens wat langzamer ga leven en 'You think you always have to be doing something to feel that you are someone. But you are not what you do. You are who you are'. Stiekem zie ik daar de waarheid en relevantie nu wel van in…

Het is zondagochtend, drie weken India liggen achter me, 22 jaar leven, duizend en één verhalen. Wat ik morgen doe, of volgend jaar? Wellicht dat ik je dat nog eens vertel, maar eerst zal ik deze zondagochtend in een ver land, onder dezelfde blauwe hemel, met heel mijn hart en ziel beleven.

Met liefde!
Anne

P.S. Hoe snel leef jij eigenlijk?