Keep reflecting

Na wat oprecht als een eeuwigheid geleden voelt, zit ik voor het eerst sinds jaren weer bij paps en mams thuis aan het bureau in mijn oude kamer. Ik moet toegeven dat ik noch aan dat bureau, noch aan die kamer erg veel goede herinneringen heb, en dat de aanblik van spullen die ooit de mijne zijn geweest maar zo niet meer voelen, op z'n minst apart is. In mijn kast staat 'At pius Aeneas', 'Chemie overal', scholierenvriend BINAS en zie ik mijn grafische rekenmachine liggen waarvan ik ooit wist hoe ik er stiekem samenvattingen in moest zetten, maar het ding inmiddels alleen nog aan en uit te weten krijg. Oude dagboeken om van te huilen, foto's van toen en toen en toen, drie opgedroogde rozen en een flesje zand. In het vastleggen van gebeurtenissen en proberen vast te houden aan, was ik overduidelijk ook toen al heel bedreven. In de kamer waar een jongere versie van mijzelf ooit woonde, wekkers om vier uur 's ochtends afgingen om te leren en er met enige regelmaat gewanhoopt werd, probeer ik nu weer thuis te komen, stil te staan. En dat stilstaan is niet alleen bij wat ik de afgelopen maand allemaal beleefde, maar opeens ook bij wie dat meisje was en ik nu ben. Dat ik ooit helemaal alleen in Maastricht terecht zou komen, om toch weer te gaan studeren (en dat vooral ook te kunnen), in ieder stadje schatjes zou verzamelen en zo nu en dan op wereldreis zou gaan, had ik een jaar of vier geleden nooit geloofd. Ik weet nog dat iemand ooit tegen me zei: "Weet je wat jij moet doen? Jij zou eens alleen op reis moeten gaan.", en ik haar vervolgens nogal ongelovig aankeek en dacht: "Ik ga helemaal nergens heen, en zeker niet alleen!". Het leven kan leuk lopen.

Thuis dus. Vanochtend wandelde ik met mijn paps en mams op het strand, en ik voelde me zo gelukkig. Gelukkig om de zee te zien, de wind te horen waaien, op blote voeten door het zand te rennen en om het simpele feit dat ik er weer ben. Hoewel een maand geen eeuwigheid is en ik wel eens langer van huis ben geweest, voelt dat op de een of andere manier nu toch anders. Misschien omdat de afgelopen weken/maanden zo intensief geweest zijn, zo extreem anders dan wat ik van het leven gewend ben, en ik voor het eerst sinds vrije lange tijd echt even helemaal niks hoef. Nu ik eerder dan gepland thuis ben, heb ik ook wat meer tijd om de boel te laten bezinken voor ik volgende week zaterdag weer op pad ga (en vanaf dan weer een druk schema heb), en kan ik rustig langs mijn vriendjes en familie. De tijd om te genieten van hoe schoon en georganiseerd het hier is, hoe stil en rustig en niet overbevolkt, dat ik gewoon weer één van velen ben en niet de attractie van het dorp, van onze en mijn rijkdom. En ook de tijd om na te denken over wat het is wat ik met alles wat ik de afgelopen maand gezien en geleerd heb, ga doen. Wat ik met mijn leven ga en wil doen, eigenlijk. In de laatste sessie met Dr Roopa, één van de meest inspirerende mensen die ik ooit ontmoet heb, vuurde zij op razend tempo nog een heleboel levensvragen- en wijsheden op ons af onder het motto 'Steek die maar in je zak!'. Omdat ik de woorden van sommigen vrij letterlijk ter harten neem, zitten ze sindsdien ook in mijn hoofd. Want wat is het nou eigenlijk dat ik probeer te doen? En waarom doe ik wat ik doe? Dit alles afgesloten met de opmerking: "My suggestion is to not come to any conclusions. Just keep reflecting. Always."