The End

Ruim een maand geleden plaatste ik hier een eerste bericht, om aan te kondigen wat er komen zou en ik van plan was te gaan doen. Inmiddels is dat alles en nog veel meer gebeurd, en breekt de tijd van terugdenken, aantekeningen uitwerken, teruglezen en foto's selecteren aan. Naast alle berichtjes die ik hier plaatste, typte ik in de afgelopen maand zo'n 30 pagina's tekst en schreef ook met de hand nog een notitieblok vol. Op z'n minst leuk voor het nageslacht, misschien ooit goed voor mijn carrière. Ondanks dat ik mezelf zo af en toe een RSI schrijf terwijl ik mijn best doe om alles wat ook maar enigszins interessant klinkt, te noteren (en in mijn oren is dat doorgaans vrij veel), ben ik altijd blij met de documentatie ervan. In het eerste blok van mijn eerste jaar bestuurde ik ooit het geheugen en ik weet nog goed dat ik toen las dat hoe meer kennis je bezit, hoe makkelijker je leert en het weet uit te breiden. Ik vond dat hoopvolle informatie, vooral omdat ik destijds waanzinnig aan zowel mijn geheugen als mijn kennis twijfelde. "Als ik er maar genoeg in stop, blijft er vast iets hangen en wordt het vanzelf beter" dacht ik toen. Inmiddels kan ik zeggen dat dat, in ieder geval voor mijn persoon, waar is. En ook dat ik het leuk vind om iets te weten, me ergens in te verdiepen en om nieuwe dingen te leren. De reis die ik nu maakte was in dat opzicht dan ook een waar feest en voldeed aan al die wensen. Met mijn eigen studie (geestelijke gezondheidskunde) hou ik me praktisch gezien alleen maar bezig met alle denkbare psychische stoornissen en aanverwante behandelmogelijkheden. Hoewel razend interessant, soms ook een beetje benauwend en niet erg blik verruimend. Met de aanvulling van het honours programma International Health dit jaar, was ik (meestal) dan ook heel blij. Soms voelde het als een ware opluchting om de psyche de psyche te laten, en me in plaats daarvan bezig te houden met het probleem van 'nurse migration' (het wegtrekken van medische staf uit een land), de HIV-aids epidemie in Sub-Sahara Afrika en natuurlijk het gezondheidsstelsel van een kolossaal land als India. Door het volledige gebrek aan voorkennis wat betreft die onderwerpen, voelde ik me zo af en toe onwetend en wereldvreemd. Tegelijkertijd een soort van nederig en op een prettige manier heel erg student. Het is tenslotte helemaal niet erg om van iets niets te weten, en des te leuker om er achter te komen dat er een hoop te leren en begrijpen valt. Mij is het inmiddels dan ook duidelijk dat mijn interesse wat betreft gezondheid zo veelomvattend is als het woord zelf, en ook dat ik niet precies weet welke kant ik daarmee op wil. Een combinatie van (geestelijk) welzijn, ontwikkelingshulp, af en toe de wetenschapper uithangen en gewoon weer eens aan/naast/bij iemands bed staan, vormt vooralsnog mijn ideaalplaatje. We gaan het (hopelijk) beleven.

Maar goed, India 2012 dus. Wat het meeste indruk op me maakte, me het ergst shockeerde, of ik het mooiste vond? Daarvoor is het vooralsnog te vroeg. En op "Anne, hoe was het?" kan ik niet specifieker antwoorden dan "Alles tussen verschrikkelijk en allemachtig prachtig in". Dat ik er heel veel van geleerd heb, en hopelijk nog van ga leren, mag duidelijk zijn.
India, land van extremen, van chaos en lawaai, van armoede, wanhoop, maar ook zoveel kansen: het was me wat. Je zit nog altijd in mijn kleren, ik voel je nog in mijn handen als ik ze was, en met toch wel een beetje haat en liefde in mijn hart. Dat je me maar zo af en toe weer eens herinnert aan wat je me hebt laten zien, en vooral blijft inspireren om groter te groeien dan ik ooit was en toch eenvoudig klein te blijven.

Lieve mensen, hierbij het einde van dit avontuur. Met veel plezier heb ik geschreven en beleefd en dank ieder voor zijn of haar reacties en het meebeleven ervan.
Ik hoop tot een volgende keer.

Met een glimlach,
Anne