Samenleving

Sinds zondagavond zijn wij in Mysore, en inmiddels is er alweer zoveel gebeurd dat ik me amper nog kan herinneren wat we maandag of dinsdag ook alweer deden. Het tempo van bezoekje hier, bezoekje daar ligt deze week (of eigenlijk deze hele reis al) bijzonder hoog en dus is het zo gek niet dat we zo af en toe het overzicht kwijt raken. En omdat bij het hier en nu beginnen in gevallen van system overload nog wel eens effectief wil wezen, bij deze.
In Mysore dus, eindelijk op mijn hotelkamer na een lange dag van rondwandelen, wachten, rondrijden en bezichtigen. Sinds gisteravond zijn wij herenigd met de andere helft van onze groep, die de afgelopen dagen in een ander gehucht vertoefden. Sinds vanmiddag ook met de coördinator van het honours programma, all the way from Maastricht. Om deze samenkomst van ons allen te vieren, hadden we vandaag dan ook een culturele dag en hingen we de toerist uit. 's Ochtends werd er vooral uitgeslapen, ontbeten en koffie gedronken, om 's middags goed en wel rond te wandelen door de tuinen van een vrij gigantisch paleis en dit in ultieme toeristische stijl met audiotour af te ronden. Op dat wandelen na niet helemaal ons ding, maar vermaakt hebben we ons zeker. Ruim twee uur later kropen we met enige moeite onze jeeps weer in (moeite omdat we zonder grapjes door een hele kudde verkooplui werden omsingeld, die zich niet bepaald weg lieten sturen) en maakten wij de dodenmanstocht naar een enorme stuwdam, met daaraan vast tuinen, fonteinen en lichtshows. Hoewel ik inmiddels veel vertrouwen heb gekregen in onze chauffeur (we hebben vaste chauffeurs die ons overal en nergens heen rijden) en ik mijn lot elke keer weer in zijn handen leg als we de weg op gaan, blijft het toch steeds een beetje onzeker of we aankomen en vooral, heel weer terug. Met name dat laatste was in de afgelopen dagen een terugkerende vraag. We zijn veel onderweg geweest naar vaak vrij letterlijk de middle of nowhere, bevonden ons regelmatig op terrein waar een beetje jeep niet ongewenst is en ik dacht meer dan eens 'Dit was het dan'. Taferelen als op een milliseconde na door een bus geramd worden, inhalen wanneer dat in mijn ogen geheel onmogelijk is en met drie auto's breed door een tweebaansstraatje scheuren, zijn inmiddels vrij normaal. Maar wennen doet het nooit.
Maar goed. Naar die stuwdam dus, waar we ook een aantal uur rondwandelden. Best mooi en groots en indrukwekkend, en daar is het dan ook mee gezegd. Het mooiste was eigenlijk nog het bekijken van andere mensen en met name de Indiërs, die werkelijk de tijd van hun leven leken te hebben en massaal uit hun dak gingen bij het zien van een door muziek begeleide fontein. Ik denk dat de gemiddelde Nederlander iets meer amusement nodig heeft om met een tevreden gevoel huiswaarts te keren, daarentegen, hoeveel lol wil je hebben voor nog geen 20 cent? Tijdens de rit terug (in het donker en dus met nog groter avontuurlijkheidsgehalte) zongen wij mee met de toppers van Guus Meeuwis, Coldplay en Anouk. Erg goed voor het schoolreisje gevoel, en om net te doen alsof ik niet stiekem voor mijn leven vreesde.

Inmiddels zijn we wederom heelhuids uit en thuis gekomen, en heb ik zowaar een moment van rust. Ik geloof dat de meeste of nog ergens aan het eten zijn of op iemands kamer een feestje bouwen, maar ik heb mijn portie socialiteit voor vandaag wel weer gehad en zit hier dan ook heel gelukkig te wezen. Over het algemeen ben ik niet zo'n groepsmens, hou ik niet van strakke schema's (tenzij het mijn eigen schema's zijn) en word ik van weinig speelruimte om mijn eigen ding te kunnen doen (wat dat ook moge zijn) nogal kriegelig. Maar ik moet toegeven dat het grotendeels heel prima gaat. Natuurlijk gaan daar altijd een aantal dagen van stil verzet aan vooraf en ben ik dan stiekem toch op zoek naar hoe ik onder het een of ander uitkom, maar zodra je je dan eenmaal bij alles en meer hebt neergelegd, is het eigenlijk best leuk. Inmiddels kan het me dan ook niet meer schelen dat ik vaker koud dan warm douche, er soms kakkerlakken in mijn kamer rondlopen, 'over een kwartier' op z'n minst 'over een uur' betekent, tegen de muggen soms niks valt te doen, ik voorlopig nog even kan fluiten naar een rondje fietsen, soms dingen eet waarvan ik nooit gedacht had dat ooit te doen laat staan te overleven, en dat ik zo af en toe meer tijd met de mensheid doorbreng dan me lief is. Werkelijk, het is me om het even. Vooral omdat ik over een ruime week (deo volente) gewoon weer thuis zit, en dit hele avontuur ten einde is. Dat besef begint bij een aantal van ons inmiddels toch wel te leven en daardoor ook de instelling 'geniet nu je nog genieten kan'. Want hoe vaak maak je het nou mee dat je met een groep mensen op reis gaat, samen een andere cultuur kan ontdekken, elkaar op allerlei manieren (opnieuw) leert kennen, en niet te vergeten, ook jezelf? Hoewel constant samen zijn, met z'n tienen iets moeten beslissen en telkens denken 'Missen we niet iemand?' best vermoeiend is, is het ook heel bijzonder om dat überhaupt een tijd te kunnen doen. Om eens een tijdje samen te leven met mensen die je anders nooit zou ontmoeten, en dan te ontdekken dat dat eigenlijk heel goed gaat en bovenal, heel gezellig kan zijn. Om stukjes leven te delen, vooral. En eerlijk is eerlijk, ik vind het een waar feest.