Women Empowerment

Ik zit in mijn stamkroeg en sta op het punt om ruzie te maken met een mede westerling die hier met een misselijk makende hoeveelheid arrogantie de bediening rond commandeert en afzeikt. Ik kan er bijzonder slecht tegen als er denigrerend met vrouwen om wordt gegaan (met mensen in het algemeen eigenlijk), iemand zich superieur waant en zich denkt te kunnen gedragen als een übermensch. Mijn bloed gaat koken als mannen in pak, druk bezig met een iPhone of Blackberry en fashion zonnenbril, een ander de les gaan lezen en met stalen gezicht het onmogelijke eisen. Ze met vrouwen omgaan alsof het een minder soort betreft, ze van hun intelligentie niet overtuigd zijn en ze hen voor het gemak als emotioneel labiel beschouwen. Zo'n type zit momenteel dus links van mij en als er nog één onbeschofte opmerking uit zijn mond komt, ga ik daar met mijn 166 en vrouwelijke geslacht mooi op af. Want, beste man, zo gaan wij dus niet met elkaar om. Geen enkel recht heb je om die schattige meisjes die ook maar gewoon hun werk doen, het gevoel te geven dat ze niks voorstellen en niks zijn. En, laten we wel wezen, als je even uit het raam kijkt dan zie je links van je een man op de grond liggen naast een berg vuil en rechts in de verte een moeder met een kindje die enkel kan dromen van dat voor jou te koude kopje warme chocolademelk. Ik zou het dan ook bijzonder op prijs stellen als jij je gewoon gedraagt, je eens iets verder kijkt dan het scherm van je mobiel lang is en je deze tent (na het geven van een hele flinke fooi) verlaat. Hoewel niet heel aardig misschien, hoop ik stiekem ook dat je iets heel onschuldigs maar wel vervelends krijgt, en daarvoor een nachtje in zo'n heel mistroostig ziekenhuis moet gaan liggen, op zo'n veel te hard bed zonder kussen en dan uren moet wachten tot er eens iemand naar je komt kijken. Niet omdat ik graag wil dat je pijn lijdt, maar omdat ik wil dat jij je realiseert dat jouw geld noch status je aan het einde van de dag geen haar beter maakt dan ieder ander mens. Dat je geluk niet koopt, liefde niet afdwingt en wat voor jou vanzelfsprekend lijkt, dat niet altijd hoeft te zijn. Omdat ik wil dat jij je, als is het maar voor heel erg even, beseft hoe gezegend je bent met het feit dat jij het niet bent die daar op de stoep ligt, of met een kindje op je arm om eten vraagt. Rest mij niets anders dan je nog een hele fijne dag te wensen en hopelijk tot nooit.
Zo.

Voor wie het nog niet duidelijk was, van onrecht en discriminatie word ik baldadig en zeker wanneer dat mijn eigen soort betreft. De mooie, ontroerende, bijzondere en goedgezinde mannen op deze aarde zal ik niet ontkennen (jij bijvoorbeeld, pap), maar het zijn toch voornamelijk vrouwen in mijn leven naar wie ik op kijk en voor wie ik het diepste respect heb. Het zijn mijn twee oma's, mijn Tante Ilse, mijn moeder en nog zoveel anderen die ik zorgen voor en houden van tot een ware kunst zag verheven, die in hun hart nog altijd ruimte hadden voor plus één en me net dat ene konden geven, wat niemand anders kan. Voor de vrouwen wiens naam ik draag, wiens foto ik elke ochtend begroet en een ieder die me op wat voor manier dan ook wist en weet te raken, wil ik zijn en wil ik heten en nooit verloren laten gaan wat ze mij hebben laten zien. Heel enthousiast ben ik dan ook over mijn komende tripje naar Mysore (een stad vier uur verderop), waar wij vanmiddag naar toe gaan om een aantal dagen een 'Women Empowerment' project te bezoeken. Sinds de introductie die we in Maastricht kregen van Dr. Roopa over het project, en het besef dat er in de wereld nog zoveel vrouwen zijn die geen enkele status of respect genieten, is mijn interesse gewonnen voor deze tak van sport. Wellicht dat ik het tot mijn levensmissie maak om voor gelijke rechten te strijden en vrouwen die nooit vrijheid hebben gekend, het hen te geven in de vorm van op z'n minst educatie en een gevoel van zelfrespect. Daar gaat mijn hart nou van kriebelen… :)