The sky is the limit?

Het was een dinsdagmiddag, ergens in een dorp waar er nog steeds op de eeuwwisseling wordt gewacht en tijd niet lijkt te bestaan. In een gezondheidscentrum, of eigenlijk meer een bij elkaar geraapt zooitje cement met hier en daar en stoel en tafel en sporadische poster aan de muur. Waar mensen wachtten, op de vloer zaten, op de vloer lagen, tegen muren hingen. Waar een weldoener al 16 jaar zijn uiterste best deed om die mensen niet met lege handen naar huis te sturen en op z'n minst even naar ze probeerde te kijken als verder niets mocht baten. Waar ik, leunend tegen een muur, in slaap viel en gewekt werd met 'Sister, sister!' en een wel hele voorzichtige aanraking van het dapperste jongetje uit het dorp. Mijn ogen open deed en aangestaard werd door een hele gemeenschap grote, kleine en zieke mensen, en nog net mijn medestudenten een kamer zag binnen gaan. Ik me besefte dat ik daar ook behoorde te zijn, het jongetje bedankte en er vlug achteraan ging, maar het liefst was blijven zitten met mijn ogen dicht en hart in slaap. Omdat het op die dinsdagmiddag, ergens in dat godvergeten dorp, het me dan eindelijk allemaal even te veel was en ik niks of niemand meer wilde zien en nergens nog naar wilde luisteren. En toen we diezelfde avond nog het zoveelste mistroostige ziekenhuis binnen liepen, deed het me voor het eerst drie keer niks meer. Ik dwaalde rond over een afdeling waar net geopereerde vrouwen ons met grote en legen ogen bekeken , zag ze verderop ergens midden in de gang op de grond liggen en dacht dat ze dood waren, maar dat bleken ze niet te zijn. Liep een OK binnen waar vier vrouwen tegelijkertijd behandeld werden onder zicht- en hoorbaar te weinig narcose, door vrouwen in witte sari's en één man in pak. Ik daar heel even mijn ogen niet kon geloven en vooral hoopte dat er toch in ieder geval handen waren gewassen, omdat elk ander spoor van hygiëne in mijn ogen ontbrak. En tenslotte die 'delivery room' waar we met z'n zevenen naar toe werden gestuurd en op vijf minuten na een live bevalling misten, maar nog wel de wel heel kersverse moeder aantroffen op zo'n afschuwelijke tafel en ik spontaan misselijk werd. We heel even mochten kijken naar dat mensje van enkele minuten oud en ik vooral dacht 'Ontzettend veel sterkte, kleine man' en niet wist hoe snel ik weg moest komen. Omdat ik er gewoon heel even zo ontzettend klaar mee was.
Want hoe ver je ook van huis gaat, hoeveel ellende je ook ziet, aan jezelf en jouw verhalen ontkom je uiteindelijk nergens niet. De volgende dag, toen we eenmaal weer terug waren in de stad en ons thuis ver van huis, gaf ik me gewonnen, ging naar bed en bleef in bed. Hoewel ik zo af en toe in mijn onsterfelijkheid durf te geloven en denk voor altijd door en door en door te kunnen gaan, moet ik na anderhalve week India bekennen dat niets minder waar is. Als dat waar je na een toch wel heel bewogen jaar stiekem het meeste naar verlangt, rust en stilte is en even helemaal niks meer hoeven, dan is mijn huidige locatie niet helemaal de place to be. En dus is het zo'n verrassing niet dat ik door een gebroken lijf en intense behoefte om alleen nog maar te slapen, gevloerd ben. Eerder een zoveelste moment van confrontatie met mijn eigenwijze geest en misschien toch niet zo houdbare leefstijl.

Het was een donderdagmiddag, ergens in een vreemd land, in een vreemde stad, waar op een veel te hard bed geen vrouw maar meisje lag. Waar op een onbewaakt moment het verdriet van toen en toen en toen haar overviel en ze zich plots zo klein en kwetsbaar voelde. Ze meer dan ooit verlangde naar iemand die niet daar was, ook nooit meer daar zal zijn, en bij gebrek aan zijn armen, ze zichzelf maar vasthield. En het was op die donderdagmiddag dat ze gewoon liggen bleef, even niet meer mee deed en zich niet groter voorstelde dan ze was. De middag waarop alles eigenlijk, gewoon heel simpel was.