Rural India

Vanochtend vroeg stonden wij om half zeven ingepakt en wel klaar om een paar dagen naar het platteland te gaan. Waarschijnlijk is het iets heel Hollands om ook daadwerkelijk op het tijdstip te verschijnen waarop je iets afspreekt, want tot nu toe is het mijn ervaring dat onze Indiase vrienden niet zo püncktlich zijn. In de regel kun je er vanuit gaan dat er op z'n minst een halfuur wachttijd bij komt, maar dat kan ook zomaar anderhalf uur zijn. Naast cricket en badminton is wachten volgens mij dan ook dé absolute volksport in dit land. Maar goed. Op een gegeven moment werden we dus opgehaald en vertrokken we met z'n zevenen plus twee begeleiders naar het dorpje Tumkur. In India is er een groot verschil tussen een dorp (village/rural area) en een stad (city/urban area), wat zich uit in het gebrek aan infrastructuur en praktisch alles. In een dorp wonen gemiddeld twee tot driehonderd mensen, zijn water en elektriciteit schaars, leeft men vooral van landbouw en is een dokter een zeldzaamheid. Over het algemeen is het zo dat een aantal dorpen samen één gezondheidscentrum heeft (een subcenter genaamd) die dan een populatie van een man of zesduizend dekt. In dit gezondheidscentrum zijn, als je geluk hebt, één dokter, één zuster, één verloskundige en wat primitieve behandelmogelijkheden aanwezig. Ik zeg geluk, want het kan zo maar zijn dat er helemaal geen dokter is, of dat je daar een aantal dagen of weken op moet wachten. Ben je met een pleister niet geholpen, dan is de volgende stap een primary health center, die ongeveer 20 tot 30 duizend mensen dekt. Hier vind je een laboratorium, een apotheek en een complete staf van dokter, zuster, assistente. Is ook dat niet afdoende en is er gespecialiseerde zorg nodig, dan volgt het taluka hospital (80 tot 100 duizend), en tenslotte het disctrict hospital (ongeveer één miljoen mensen) dat de meer complexe gevallen kan behandelen. In de regel is het zo dat beter/meer voorzieningen, ook een (veel) grotere reistijd betekent. En is het dan weer niet zo dat hoe meer voorzieningen, hoe meer doctoren. Ook in een primary health center werken meestal niet meer dan twee artsen, wat er toe leidt dat ze minsten zes dagen per week werken en honderd tot soms zelfs tweehonderd patiënten per dag zien. Ik geef het ze te doen, zeg maar.
Vorige week bezochten wij al deze faciliteiten in Bangalore (voor de duidelijkheid, een stad) en gingen wij op bezoek bij families met een laag, gemiddeld en hoog inkomen. De komende dagen doen wij precies hetzelfde, alleen dan op het platteland (in Tumkur dus). De busreis hier naar toe was feestje. Weg uit de drukke stad, into the wild. Denk aan eindeloze vlaktes, palmbomen, heel veel palmbomen, kuddes (uitgemergelde) schapen met dito herder en hutjes van riet en klei. Na aankomst werkten wij op rap tempo het ons inmiddels bekende Indiase ontbijt naar binnen (wist je trouwens dat elke, maar dan serieus ook elke maaltijd spicy is, zelfs als wij om een verwesterde versie vragen?) en was het meteen tijd voor actie. Op het programma vandaag: drie familiebezoeken. We begonnen bij de familie met een hoog inkomen, om vast een beetje te wennen aan de standaard van het platteland. Deze familie bestond uit 14 mensen, was overduidelijk welgesteld, zeer gastvrij en ook erg in ons geïnteresseerd. Zij waren van praktisch alle behoeften voorzien (water, elektriciteit, keuken, toilet, televisie), hadden onderwijs genoten, wisten van het bestaan van Europa af en hadden zelfs een soort zorgverzekering. En toen door naar de minder welgestelden, niet heel veel verderop. Toen we ons busje uitstapten, was het eigenlijk meteen al raak. Overal kwamen kinderen en mensen tevoorschijn, die ons vervolgens de hele tijd bleven achtervolgen en waarschijnlijk hun ogen uitkeken. Zo van 'Verrek, je hebt ook witte mensen!'. Wij gingen een hutje van riet en klei binnen en werden daar ontvangen door een man (de bouwer van het hutje), zijn vrouw (ik geloof een meisje van een jaar of 20) en hun vier dochters. Ik moet eerlijk zeggen, voor een zelfgemaakt hutje van riet en klei, was het nog best een knap onderkomen met redelijk gezelligheidsgehalte. Wij gingen in gesprek met de man, en ondertussen probeerden het hele dorp zo af en toe een kijkje te nemen door de deuropening. En dat is een vreemde gewaarwording hoor, om als zo'n attractie behandeld te worden. Het was gauw duidelijk dat deze familie het met een stuk minder moet doen dan de eersten, maar daarentegen niet alleen maar kommer en kwel. De dochters gingen naar school (scholen van de staat zijn gratis en zelfs in dorpen vaak wel aanwezig), de familie krijgt met hun BPL-kaart (Below Poverty Line, minder dan $1 per dag) fikse korting op onder andere rijst, suiker en olie, en beide ouders werken op het veld. Ze hebben niet veel, maar kunnen er wel van leven, en naar vaders zeggen nog vrij goed ook. Wie het kleine niet deert… Ik kan wel vinden dat met z'n zessen in een hutje van drie bij vier en geen uitzicht op beter onacceptabel is, maar als ze het zo gewend zijn en er niemand verhongert, wat dan nog? Dat ik nou erg gehecht ben aan mijn warme douche, computer en combimagnetron, wil nog niet zeggen dat dat ieders standaard zou moeten zijn. Overigens neemt dat mijn verbazing en 'wat is het in de wereld toch gek verdeelt' niet weg, want zo'n feest is het uiteindelijk natuurlijk niet.
Toen we het hutje eenmaal weer uitkwamen, hebben we na ons bezoek aan de familie met gemiddeld inkomen (tussen veel en weinig in), nog ruim een halfuur foto's staan maken van alle kinderen. Die vonden dat maar wat prachtig, en wij trouwens ook.

En hoewel er nog zoveel meer te vertellen is, blijft het hier voor vanavond even bij. Ik ben tamelijk gesloopt, of eigenlijk gewoon heel erg. Want naast het feit dat slapen met een airco op volume 'veel te luid' geen succes is, word je van alle impressies die je constant op doet, ook gewoon heel erg moe. Morgen gaan we naar een subcentre, primary health center en taluka hospital en na de ervaring met die faciliteiten in Bangalore, hou ik hier mijn hart bij voorbaat al vast…

Lieve mensen, slaap vast lekker en dat jullie zomer maar gauw komen mag!
Anne :)