In constante staat van "Oh mijn..."

Dat je je snel aan kan passen als het moet, is wat mij betreft bewezen. Waar we maandag nog met de grootste vrees de wegen overstaken, gooien we ons nu heel zelfverzekerd in de strijd en trotseren kruispunten en drukke wegen alsof het een spelletje is. En als ik zeg drukke wegen, bedoel ik ook drukke wegen. Denk aan auto's, bussen, riksjah's, en een enkele fietser, wandelaar, koe en hond kris kras door elkaar. Waarom er hier en daar uberhaupt nog belijning is vraag ik me af, want niemand die daar zich aan houdt. Het verkeer hier is niets anders dan slalommen en obstakels ontwijken die op de meest onverwachte momenten van de meest onverwachten kanten komt. En vergeet bovenal het getoeter niet, want dat maakt het feest wel echt compleet. Volgens mij is het hier een soort ongeschreven regel dat je toch minstens eens per 10 a 15 seconden toetert, met of zonder aanleiding, anders tel je niet mee. Gister hadden we een ritje van een goed halfuur door Bangalore om naar het IPH te gaan en voor de zoveelste keer (eigenlijk gewoon non stop) keek ik mijn ogen uit. Bussen (waar ramen en deuren eerder niet dan wel in zitten) met ongeveer drie keer het aantal passagiers dan de bedoeling is. Dat betekent dan ook dat de helft er uithangt, zich aan van alles vasthoudend, en dat diegene die zich wel officieel 'in' de bus begeven wellicht zouden willen dat ze eruit hingen. Ik moet telkens aan een concentratiekamp denken als ik zo'n overvol geladen bus voorbij zie komen. Met name omdat elke passagier even ongelukkig kijkt. En er is meer. Motors met vijf (ja vijf) mensen erop. Een riskjah met tien kindjes. Paard en wagen, mannen met gigantische karren vol groenten en fruit die op willekeurige momenten de weg oversteken. Fietsers met bagage waar ze een aanhanger mee zouden kunnen vullen, mensen die je midden op straat nog een zonnebril proberen aan te smeren, moeders met kindjes die om geld smeken, en ga zo eigenlijk maar door. Tot nu toe is het nog altijd zo dat wanneer ik denk 'Het kan niet gekker', het toch echt nog veel gekker blijkt te kunnen. Het meest bizarre van de hele verkeerssituatie vind ik eigenlijk nog dat het zo vaak goed gaat. Gemiddeld heb ik zo om de minuut wel een bijna dood ervaring als ik in een auto zit, omdat er dan opeens iemand in komt voegen, de weg oversteekt, spook rijdt (dat doen ze namelijk ook), je op een centimeter na net niet raakt. En de wetenschap dat de meeste auto's niet over airbags noch goede remmen beschikken. Werkelijk een suicidale bedoening, als je het mij vraagt.
Ik vertrouw er maar gewoon op dat het voorlopig mijn tijd nog niet is (noch die van mijn reisgenoten) en dank elke chauffeur die mijn veilig uit en thuis brengt op mijn blote knietjes.
Er is zoveel waarover ik me verbaas of verafschuw, dat ik soms niet eens meer weet waar ik al die impressies laten moet. Gisteren was ik dan ook overal heel even klaar mee en had ik schoon genoeg van de constante chaos, de constante drukte, alle gekte en het feit dat alles zo verschrikkelijk anders is. Ongeveer alles wat mij in mijn leven nog een soort van stabiliteit en voorspelbaarheid geeft, ben ik kwijt. Alles waarvan ik zeg 'dat hoort bij mij' of 'dat ben ik', heb ik hier niet of ben ik hier niet, en dat is soms best moeilijk. Ik ben een vreemde in een vreemd land met een vreemde cultuur. Ik ken de taal niet, de mensen niet, hun gebaren niet, de manieren niet. Moet ik mannen nu wel of niet aankijken? Mag ik iemand nu wel of niet groeten? Wat is beleeft, wat disrespectvol? Zo af en toe voel ik me zo onhandig, zo hulpeloos. Tegelijkertijd is dat natuurlijk ook waarom ik hier ben. Om te leren wie deze mensen zijn, hoe zijn hun wereld zien en begrijpen, en wie ik daarin ben. En om te ervaren dat ik zonder rondjes rennen, kilometers fietsen, liters koffie, yoghurt, appels en bergen groenten nog altijd Anne ben. Interessant om zo geconfronteerd te worden met hoe ik mezelf zie, hoe ik denk dat ik ben en wat er bij mij hoort. Hier heb ik niets van dat al (sterker nog, op de rijst en bananen na heb ik werkelijk geen idee wat ik eet, en sport kun je sowieso wel vergeten) en zo af en toe voelt dat als een ware identiteitscrisis.
Maar vandaag was alles anders, want vandaag besloot ik me neer te leggen bij het feit dat ik hier ben en niet daar, en niet constant ga vergelijken of verlangen naar wat ik thuis wel heb maar hier niet. Ik ben in Bangalore, het verkeer is hier een chaos, ik douche met emmertjes koud water, word op straat door iedereen nagestaard, ben heel erg 'back to basic', zie zo af en toe mensen letterlijk creperen en word geconfronteerd met zowel rijkdom als armoede op elke denkbare manier. En dat is hoe het is.
Voor de volgende keer: gisteren hadden we een dag waarin we vooral les kregen over het gezondheidsstelsel van India, en vandaag was de eerste 'field visit'. De helft van onze groep vertrok vanochtend vroeg voor drie dagen naar het platteland waar ze projecten bezoeken, en wij gingen met tolk en begeleider naar verschillende ziekenhuisjes en gezondheidscentra (volgende week draaien we dat om). Momenteel heb ik voor wat ik daar allemaal zag nog echt geen woorden, maar ik kan vast verklappen dat het aanzicht van de 'afdeling' verloskunde mij de beste anticonceptie ooit blijkt, en dat ik denk dat ik in het gemiddelde ziekenhuis hier nog liever dood dan levend gevonden wordt. Hoe rijk wij zijn en hoe slecht anderen het kunnen hebben, wordt me met de dag pijnlijker duidelijk.
Goed, tijd om weer door te gaan. Wees gegroet!