De wereld is gek

Inmiddels alweer helemaal back to the Mcleod life. Het eten met elkaar was een groot feest, maar ook betrekkelijk vermoeiend. Na 10 dagen stilte is met 35 man om twee tafels zitten best heftig, zeg maar. Wel erg leuk om elkaars verhalen te horen. Vergeleken met de reisplannen van de meerderheid, is wat ik doe maar saai! Het inspireert wel een beetje....

Ik ben samen met een ander meisje vrij vroeg opgestapt en naar m'n kamer gegaan. Maria had in de tijd dat ik weg was een kamer voor me geregeld. Twee persoons, douche, toilet, balkon, voor de spotprijs van nog geen 3 euro. Het leven is gek. Ik moet trouwens toegeven dat ik inmiddels zo aan de prijzen hier gewend ben, dat elke 10 rupee meer als veel meer voelt. Betaal ik bij de ene toko 40 Rs voor koffie, dan is 50 bij de overbuurman gevoelsmatig veel. Terwijl het in euro's betrekkelijk weinig uitmaakt. De Western mind?

De volgende ochtend van mijn langverwachte cafe latte zitten genieten. Daar heb ik nou echt ontzettend naar uit zitten kijken, toen ik op mijn heuvel (en wolk?) zat. Koffie, wat kan dat lekker zijn!
Om 12 uur had ik afgesproken met twee vrouwen van Tushita. We zouden samen naar de waterval in Bhagsu (dorpje verderop) lopen en naar de Tibetan Children Village zoeken. Volgens de Lonely Planet was die dichtbij Bhagsu. Nou... niet bepaald.
Bhagsu voelde meer als India, weinig Tibetanen te bekennen en meer starende blikken. De weg naar de waterval was op z'n minst avontuurlijk. Tijdje van het uitzicht genoten en toen onze tocht voortgezet. Op de weg terug wilde twee Indiaanse mannen met me op de foto. Zeker weten dat ze straks aan hun vriendjes vertellen dat we een hele gezellige tijd samen hebben gehad. Achja.

Het verontruste ons al enigzins dat er nergens een teken van the Tibetan Children Village was te bekennen en iedereen die we erna vroegen, keek ons raar aan. Uiteindelijk zijn we een trekkingstochttoko ingelopen en kregen we een (globaal) kaartje.
De beste man raadde ons zeker de bosweggetjes aan, want die waren zo lekker bossig en ook zeker veel sneller. Een relaxte wandeling van een minuut of 45, op z'n maximumst.
Waarom moest ik opeens aan Tante denken die nog zo tegen me zei: 'Vertrouw nooit een Aziaat?'
Waarschijnlijk omdat het niet relaxt en ook geen 45 minuten bleek te zijn.

Na een avontuurlijke en, inderdaad, bossig route van ruim een uur waren we een paar honderd meter gestegen, maar nog zeker 3km van ons doel af. We streken even neer in de Chai shop, om er vervolgens na een uur pas weer weg te gaan. Ach, wij hadden de tijd.
En we liepen en we liepen. Klim hier, dal daar, rotsen, stenen, (pad? waar is het pad?) en na weer een uur hoorden we, jawel, kinderen! Laten die kinderen zich nou een halve kilometer onder ons begeven. En laat er tussen ons en die halve kilometer nou buitengewoon veel bomen en buitengewoon weinig vlakke grond zijn.
We keken elkaar aan, lachten even heel erg hard en dachten toen tegelijk: 'Just do it.' Niet geinspireerd door Nike, maar door onze Venerable Jampa Deiky die in een van haar teachings deze slogan had aangehaald. Soms moet je niet nadenken, maar gewoon gaan, zo had ze gezegd.

En daar gingen we dus, uitermate mindfull, langzaam maar gestaag omlaag.
Natuurlijk was de Tibetan Children Village niet heel erg boeiend en ook niet bepaald een must see, maar de weg ernaar toe was gewoon heel mooi. 'It's not about the goal, it's about the path that leads to it.'
Een wandeling met hoog Boeddhistisch gehalte, zeg maar.
Iets voor zessen kwamen we uiteindelijk weer in Mcleod aan. Moe, maar zeker voldaan. Ik hou er wel van om levens uit te wisselen met soort van vreemden, om van gedachten te wisselen, te fantaseren, te relativeren. Verijk je wereld, begin met vreemden, zo denk ik altijd maar.

Die avond wederom vroeg gaan slapen om me vanochtend weer bij Lhamo's te melden voor een lekkere kop koffie en ontbijt (nog even en: Lhamo's is sponsord by Anne Marsman). Ik vind het maar wat mooi.
Inmiddels aan boek 5 begonnen, over het leven van een Engelse vrouw die een van de eerste boeddhistische nonnen is geworden. Onder de naam Tenzin Palmo gaat ze nu door het leven en dat is op z'n minst bewonderingswaardig. Alleen al omdat ze 12 jaar in een grot ergens hoog in de Hymalayas heeft doorgebracht. Alleen, ja. Twee keer bijna gestorven in die tijd en een maand voor het verstrijken van het 12e jaar haar grot uit gezet door een Indiaanse immigratieman. "Mevrouw, volgens onze gegevens bent U al veel te lang in het land. Wij verzoeken U binnen 72 uur India te verlaten."
En dat is natuurlijk best pijnlijk, gezien het feit dat je retreat vroegtijdig staken niet erg gewaardeerd wordt. En wat is nu 11 jaar en 11 maanden?!
Inmiddels kan ze er om lachen trouwens, en ik ook.

Vanochtend naar de bibliotheek gelopen voor de buddhist philosophy class, 's middags weer gelunched bij Lhamo's samen met een meisje van Tushhita (iedere Tushitaer komt elkaar inmiddels non stop tegen) en net weer een uurtje conversation class gedaan. Dit keer waren er veel meer Westerse en konden we 1 op 2 doen. Het is een beetje improviseren om niet de hele tijd over Tibet en alle ellende te praten, maar achteraf altijd leuk en leerzaam.

Tenslotte: Maria vertelde vanochtend dat er vorige week een nieuwe vluchteling uit Lhasa (hoofdstad van Tibet) is geariveerd. Een 17jarig meisje dat in haar eentje over de Hymalayas is komen lopen. En nog zwanger bleek te zijn ook, wat ze zelf niet wist. Vlak nadat ze hier arriveerde, beviel ze van haar kindje. Ze dacht dat ze gewoon ziek was.
Ze heeft niks en ontzettend veel nodig. Ik heb Maria gezegd dat ik haar graag wil ontmoeten en haar kamer dit jaar betaal. Als het goed is ga ik een dezer dagen met een nieuw verworven Tibetaans (en Engels sprekend) vriendinnetje naar haar toe. Ze schijnt wel wat Engels te spreken, maar mijn ervaring tot nu toe is dat 'wel wat' niet veel meer is dan How are you en Goodmorning.
Het is gewoon onmogelijk om je voor te stellen wat dit meisje heeft gedaan en in welke situatie ze zich nu bevind. Een jaar jonger dank ik, in een vreemd land, zonder enige familie of bezittingen.
De wereld is gek. Echt waar.