In het hol van de leeuw

Zit je toch zomaar opeens in Delhi, het moet toch ook niet gekker worden.

Vanochtend werd ik min of meer wakker gebeld door mama. Iets met Kingfisher (de luchtvaartmaatschappij naar Delhi). Ik schrok me in eerste instantie rot. In tweede instantie bleek dat mijn vlucht 15 minuten eerder zou vertrekken. Toch heel aardig dat ze daar mijn ouders om half 3 's nachts voor uit hun bed bellen!
Rond een uur of 8 ontbeet ik samen met mijn Tibetaanse vriendjes die werkzaam zijn in Lhamo's. Een laatste staffontbijt, zeg maar. Soort tomaten-ei soep met spinazie en een soort deegbroodje. Met een koffie verkeerd, natuurlijk. Heel fijn, zo op de vroege ochtend.

Vervolgens mijn kamer op- en uitgeruimd en toen op donation mission gegaan. Maria had nog wat spullen achtergelaten die ik bij de Reception Centre moest droppen. De Reception Centre is by the way de plek waar vluchtelingen zich voor het eerst moeten melden als ze in McLeod Ganj aankomen. Daar kunnen ze dan een paar dagen slapen (in een enorme hal op een wannabe matrasje) en wordt er naar een oplossing voor ze gezocht. Ik dus met een dekbed, een waterkoker en handdoeken over straat en natuurlijk had ik binnen no time weer een paar kindjes om me heen. "No money, no money, only milk! Milk please!" En ik zag er toch overduidelijk niet uit alsof ik heel makkelijk bij mijn portomonee kon deze keer. Ik ben overigens na een week of twee opgehouden met alles en iedereen maar geld te geven (ze moesten wel heel lief of zielig kijken wilde het nog wat losmaken op een gegeven moment), want het heeft gewoon geen zin en afgezien daarvan gaat het gerucht dat de meeste bedelaars je gewoon keihard in de .... nemen. Deze kids liepen dan ook een paar meter mee en gaven toen op.
Maar goed, ik dus naar de Reception Office. Trap op, blik naar rechts. Die enorme hal met wannabe matrasjes, net als in de film, net als in het echt. Sneu. Nog een trap op, blik naar links, weer een soort hal, met stapelbedjes. Ook sneu. Laatste trap, m'n spullen gedropt in een kantoortje en weer weg. Ik wel, zei niet.

Weer terug naar Lhamo's. Een briefje in het Tibetaans laten schrijven voor Pela en met nog wat laatste spullen naar haar kamertje gelopen. Haar deur(tje) stond halfopen toen ik aan kwam lopen en ik zag haar zitten met haar zoontje. Ontroerend.
Ik klopte op haar deur, ze sprong op en keek een soort van opgelucht. Ze las mijn briefje en gaf me een knuffel. Nog ontroerender. Morgen kan ze naar haar nieuwe kamer, prais the lord.
Gedag gezegd, gezwaaid tot ze me niet meer zag en met gemixte gevoelens weggelopen. Ik wel, zei niet.

Naar mijn kamer gegaan, alles op- en afgesloten en mijn koffer omhoog gesjouwd (50 traptreden ofzo, ook dat nog) naar Lhamo's. Ik was in de volle overtuiging dat het keihard bij betalen werd op de luchthaven, hij voelde namelijk betrekkelijk veel zwaarder dan op de heen weg. Dharma weegt tenslotte ook zwaar, toch?!
Inmiddels was het kwart over 11. Mijn laatste bak yoghurt + fruitshot naar binnen gewerkt en toen het grote afscheid nemen. Een beetje verdrietig natuurlijk wel, want I love nou eenmaal Tibetans, maar aan de andere kant ook goed, want I love nou eenmaal mijn familie, vriendjes en vriendinnetjes.
Twee van hen liepen met me mee naar de taxi en zwaaiden tot het allerlaatst. En off I went, ik wel, zei niet.

De rit naar de luchthaven maakte melancholisch. De bergen waar ik de afgelopen maand tussen leefte, werden kleiner en kleiner en ik moest telkens denken aan de mooie mensen die ik heb ontmoet, die er gelopen hebben. Doorheen, overheen.
Op de luchthaven werd ik ontvangen door twee lachebekjes in uniform, die met grote belangstelling naar mijn paspoort keken. Vervolgens 1,5 uur moederziel alleen zitten wachten, tot een tweede passagier zich kwam melden. Toen ontmoette ik een Engelsman woonachtig in Zuid-Afrika en bouwden we samen een groot feest. Zonder dollen heel gezellig. Hij was helemaal into water (ja echt) en had prachtige theorien over ons bestaan en weet ik wat niet meer.
Op een gegeven moment mochten we inchecken en kwam het grote moment: bij betalen of niet. Tot mijn grote verbazing was mijn trouwe reisgenoot een halve kilo lichter. Zijn mijn spieren vast verteerd, ofzo.

Anyway. Koffer weg en toen zelf door de douane. In India wordt je standaard gefouilleerd en ze lachen er standaard niet bij, dus daar hoef je geen druk om te maken.
Weer verder gekletst met mijn nieuwe makker en metgezel en toen kwam de mevrouw in het rode pakje opeens mijn boardingpass mee nemen. "Miss Anne? Can I have you boardingpass please? One minute."
Maar natuurlijk. 5 minuten, 10 minuten, 15 minuten, geen mevrouw in rode pakje. Toen ging ik het dus maar even vragen en mocht ik van een douane man naar haar toe lopen. Ik er dus heen en de beste vrouw zei dat ik nog even moest wachten. Zoals een beetje frequent flyer weet, heb je een boardingpass nodig om achter de douana te komen. En...die had ik inderdaad niet meer, maar mijn tas was er al wel. Stonden ze er me daar toch een probleem van te maken, niet te filmen. En ik maar zeggen dat die vrouw hem had ingenomen, waarom wist ik ook niet, en hem dus niet meer had.
Eind goed, al goed, anyway en net toen de deuren open gingen om te boarden, kwam mevrouw met mijn boardingpass terug. Wat er mis mee was, begrijp ik nog steeds niet.
Grappig genoeg zat mijn nieuwe makker en metgezel naast me en bouwden we ons feest gedurende de vlucht door. Hij heeft me bij aankomst op Delhi nog een uur gezelschap gehouden, tot mijn hotel-taxi man kwam, en toen zeiden we gedan. Tot in Amsterdam, natuurlijk.

De weg naar het hotel was...onbeschrijvelijk? En hoewel ik wel vaker onbeschrijvelijk of iets in die trant heb geschreven, was dit het echt.
Beeld je een driebaansweg in, met daarop minimaal 4 auto's naast elkaar. Voeg hier scooters, motors, fietsen, auto- en fietsriksja's aan toe en maak dat feest vervolgens af met voetgangers, paarden en hun ruiters en mensen die langs de kant ook nog dingen proberen te verkopen, want dit is tenslotte India. En ohja, een heleboel getoeter en bijna-botsing ervaringen. Plus smog, vergeet vooral de smog niet! En natuurlijk het merendeel zonder licht.
Een heel waar feest, zonder meer.
Inmiddels ben ik, wonder boven een klein wonder, in mijn hotel en ik ben nu nog zekerder van het feit dat ik hier in blijf, tot ik er weer uit moet. Delhi vind ik maar drie dubbel niks en gelukkig heb ik nog een kleine voorraad boeken.

Soooooooooooooo, lieve mensen, dat is het zo ongeveer wel voor nu. Ik duik zo heel gauw mijn bed in, want reizen is betrekkelijk vermoeiend.
Tot bijzonder snel en houdt U allen haaks!