It's alive!!!

Hoe kan het ook eigenlijk anders. Ik ben weer free as a bird and on speaking terms, so to speak.
Dus, hoe was het? Hoe was het???

Moeilijk om uit te leggen denk ik, om heel veel redenen, maar voor een woord komt 'geweldig' wel dichtbij.
Een terugblik:

De bewuste donderdag omhoog gelopen naar Tushita (helemaal kapot toen ik boven aan kwam). Daar een halfuurtje gekletst met alles en iedereen en toen de incheck procedure. Ik bemachtigde een knusse eenpersoonskamer en het 'toiletschoonmaak'klusje. Drie hoeraatjes. Na een uurtje eigen tijd verzamelden we met z'n allen (46 man, betrekkelijk veel jongeren!) in de Gompa (meditatiehal). Daar stelden iedereen zich voor en werden alle regels doorgenomen. De sfeer was erg goed, luchtig en relaxed. De stilte ging die avond om half 8 in en iedereen kletsten voor hun leven tot die tijd.
Na de eerste meditatiesessie en het begin van de stilte, vertrok iedereen naar hun kamertje, om de volgende ochtend om 6 uur weer gewekt te worden.

Om 6 uur werden we dus gewekt en om niet alle 10 dagen te gaan beschrijven, kun je er vanuit gaan dat wat ik nu beschrijf voor de eerste 7 dagen gold.
Van 6.45 tot 7.30 mindfulness medidation, wat zoveel is als voelen dat je leeft en ademhalen. Vervolgens het onbijt, altijd pap (havermout, griesmeel of rijst) met een broodje. Na het ontbijt ging ik met mijn twee schoonmaakbuddy's vier toilletten (gaten in de grond...) en drie douches schoonmaken. Dat was elke ochtend hetzelfde grote feest, we werden er ook steeds sneller in, trouwens.
Dan de eerste teachtingsessie van 9 tot 11. De teachings werden gegeven door een (Australische) buddhistische non, onder de naam Venerable Jampa Deiky. Een prachtig mens, werkelijk waar. Wat ik al vrij snel ontdekte is dat boeddhisme niet simpel is. Het is hogere wiskunde, maar dan anders. De Dalai Lama noemt het ook wel 'the science of the mind'. Iedereen die scheikunde heeft gehad en er net zo van genoot als ik, kan zich nu een voorstelling maken van de moeilijkheidsgraad.
Maar het was geweldig, hoe dan ook. Ze heeft in de zeven dagen van teachings de main onderwerpen in het boeddhisme behandeld en uit mijn hoofd zijn dat: karma (what goes around, comes around), death and suffering (dat waren hele opbeurende dagen...) emotions, delusions (negatieve gedachten/emoties), reincarnation, emptiness en nog wel meer waar ik nu niet op kom.

In ieder geval, gedurende een teachingsessie legde ze dus van alles uit, kon je vragen stellen en maakte iedereen notities alsof hun leven er van afhing. Na die twee uur had ik op z'n minst een mentale halve marathon ervaring, want echt nadenken is vermoeiend! Dan volgde er een yoga sessie tot 12 uur. Die ik overigens maar twee dagen heb gevolgd en toen heb ingeruild voor trappen aflopen naar het hek en trappen diezelfde trappen weer op. Lichtelijk bewegingsdrang, zeg maar.
Dat was een hele mooie manier om mijn hart op te jagen, want in een uur liep ik op een goede dag vier keer heen en weer (vorm nu je eigen idee over de steilheid en afstand).
Om 12 uur dan de lunch (op een gegeven moment waren de eetmomenten echt de hoogtepunten op mijn dag, want ik geef toe, je gaat je natuurlijk wel een beetje vervelen). Dat was altijd rijst met dall (erwten/linzen in een soort kerriesaus), altijd geroerbakte spinazie (ze hadden daar een abonnement op spinazie geloof ik?) en altijd een soort kool/komkommer/tomate salade, met als afwisseling soms een fruitsalade of extra groentegerecht. Heel prima, overigens!
Tot 2 uur hadden we vervolgens eigen tijd, waarin ik boeken las (drie in tien dagen, hoppa!), stukjes schreef (dat mocht ook!) en in de zon lag. En de zon was warm (ik ben verbrand), in tegenstelling tot elk gebouw, wat heel erg koud was. Gemiddeld had ik op een dag twee paar sokken, een legging, een broek, een hemd, een t-shirt, een shirt met lange mouwen, een dik fleece vest, een sjaal en een deken om. Ik bedoel maar.
Van 2 tot 3 hadden we discussiongroup en inderdaad, daar hoor je bij te praten! Dus gedurende 7 dagen mochten we 1 uurtje per dag praten, wel over Dharma (leer van de Boeddha) natuurlijk. Nou had ik eigenlijk helemaal niet de behoefte om te praten, niemand echt, maar het was wel fijn om al je verwarringen en twijfels en gedachtenkronkels te kunnen bespreken. Elke dag hadden we een paar vragen die bij het besproken topic hoorden, waarover we dus spraken.

Dan hoogtepunt nummer drie: chai (=melk thee) time! Naarmate de dagen verstreken ging niet alleen ik, maar iedereen steeds meer naar dit moment uit kijken en vormden zich vaak een lange rij. Chai is op de een of andere manier gewoon goddelijk als je de hele dag maar je mond houdt en je mind traint.
Teaching deel twee van 4 tot half 6, gevolgd door een analytical mediation tot kwart over 6. Een analytical meditation is een geleidde meditatie over een bepaald onderwerp. In ons geval altijd het door ons besproken onderwerpen. Soms waren deze sessies vrij heftig, visualiseren dat jij of een geliefde dood gaat bijvoorbeeld, een soms ook heel lachwekkend.
Om kwart over 6 hoogtepunt nummer vier: soep. Elke avond soep met een broodje, en ook dat broodje werd naarmate de dagen verstreken steeds goddelijker.

Tenslotte van half 8 tot kwart over 8 een laatst meditatie. Soms een visualisatie van een Boeddha (je hebt er meer dan een!) inclusief de daarbij horende mantra en soms weer over een onderwerp. Nu moet ik zeggen dat ik wat betreft visualisaties van Boeddha's en hun mantra's en het daarbij horende positieve effect (van goede gezondheid tot eeuwigdurende happiness) nogal skeptisch ben, maar soms had het ook echt wel wat. Het mooie is dat niks hoeft en alles mag. Vind je het allemaal maar niks, dan kom je gewoon lekker niet.
's Avonds stuurde ik dan mijn stiekeme smsjes naar mams en paps en hadden we stille pret tijdens het tandenpoetsen.

Tot zover dus ongeveer de eerste zeven dagen. De laatste twee dagen waren alleen maar mediatie, zes sessies per dag, en dus ook alleen stilte.
Dingen die ik niet beschreef maar wel gebeurd zijn, zijn bijvoorbeeld:
- Apen die mijn eten stalen. En andermans eten. En andermans bezittingen. En de Gompa in probeerde te komen. En met de was aan de haal gingen.
- Een prachtige film die we keken over het leven van een Engelse vrouw die buddhistische non werd.
- De stille wandeling naar twee Stupa's (soort monumenten die de mind van een Lama symbioloseren), ergens hoog verborgen in de bossen.
- De vuuroffering van gisteravond.
- Al die keren dat we keihard moesten lachen met z'n allen, of ieder voor zich zat te huilen.
- Alle bijzondere, mooie, prachtige, unieke momenten die ik geen woorden kan geven.
- En nog veel meer.

En ook vandaag was heel bijzonder, en pijnlijk tegelijk. Na de ochtendmeditatie was de stilte officieel over en hoewel sommige inclusief mijzelf nog in stilte ontbeten, brak het feest al gauw los. Zo bijzonder hoe iedereen mijn beste vriend leek, hoe goed we het met elkaar konden vinden, terwijl we amper woorden gewisseld hadden. Nog een teaching over 'practice in daily life' en wat we kunnen doen met alles wat we geleerd en gedaan hebben en toen de check out.
Iedereen kon zijn woordje doen en de een na de andere prees de groep, de leraren, de plek, de wereld. Er hing een geweldige sfeer. En toen, toen dat schokkende nieuws wat niemand verwachtten en ook niemand aan had gedacht.
De coordinator zei op een gegeven moment dat, hoe vervelend het ook was, ze ons iets moest vertellen en dat we allemaal rustig moesten nadenken, zonder boos te worden of iets dergelijks. Ik hield mijn hart vast en op ieders gezicht was een soort angst te lezen. Weg mooie energie.
Ze vertelde ons over de terroristische aanslag in Bombay, over de doden die er gevallen zijn en al het leed dat nu wordt geleden. De een na de ander brak in tranen uit. Het was een hele pijnlijke en harde manier om weer terug in de realiteit te zijn, want in die stille tien dagen hadden wij niks dan goeds gedaan en goeds gewenst, voor elkaar en de hele wereld. En het deed ook echt pijn. In die stille dagen met jezelf word je toch wat zachter, je hart wat kwetsbaarder en zeker dankzij de teachings ook bewuster van leven en dood.
Daar zaten we dan, met onze loving kindness en compassion en die aanslag met haar slachtoffers. Pijnlijk, maar realiteit.
We zaten een tijdje in stilte, dachten na over de wereld en wenste al onze mooie wensten, voor zij die stierven en nog zullen sterver, en voor zij die het deden. Vooral voor hen.

Hoewel het een naar einde was, of in ieder geval en hele nare boodschap, had het eigenlijk ook wel iets. Het liet meer dan ooit zien dat de wereld gewoon door gaat, ook al zit jij ergens in de bergen naar jezelf te kijken. En vooral dat leven kostbaar is en wij het onze niet moeten verspillen. Uiteindelijk is dat waar boeddhisme vooral om draait: goed zijn voor jezelf en de ander.

Toch sloten we het mooi af, met een picknick op het gras en een hoop gelach. Het was prachtig om met elkaar te kunnen praten en dat is ook wat we zo weer gaan doen. Om 6 uur gaan we met het overgrote deel van de groep uit eten en daarom moet ik er ook best wel van door.

Het was geweldig, ook de momenten dat ik dacht 'mijn god, wat doe ik hier?' en zo ontzettend leerzaam en kostbaar en eigenlijk nog heel veel meer, maar daar heb ik de woorden nog niet voor.
Ik ben slechts een, anderen zijn velen, en mag iedereen, vriend, vijand en vreemde, ooit gelukkig zijn!