Lieve mensen

Ik vind alle reacties die ik krijg echt buitengewoon prachtig en hartverwarmd. Ontzettend leuk en bijzonder dat er zo wordt meegeleefd en gedacht, dat maakt deze reis misschien nog wel mooier.

Als ik soms nadenk over mijn doen en laten in het afgelopen jaar, moet ik er eigenlijk wel om lachen. Koken en mediteren in Frankrijk, me de ... werken in een appelboomgaard, even een marathon lopen in New York en daarna gewoon door naar India. Al die dingen zijn eigenlijk zo snel gegaan en hoewel ik me zeker wel bewust was van mijn ondernemingen, vond ik het nooit zo'n big deal. Of nouja, ik besefte me denk ik niet hoe bijzonder het was dat ik de gelegenheid had om al die dingen te doen.
Wat ik over al mijn ondernemingen vooral wil zeggen, is dat ze nooit alleen gemaakt of gedaan zijn (support is de halve reis) en ik betrekkelijk veel mensen dankbaar ben voor het mogelijk maken ervan. En uberhaupt gewoon het feit dat ik in staat ben om al die dingen te doen. De waardering voor en mijn gezondheid en mijn welvaart en mijn onderwijs en mijn familie en mijn vriendinnetjes en mijn hele leven zoals het tot nu toe is geweest, groeit hier eigenlijk met de dag.

Het gaat dus goed met me, misschien zelfs wel beter dan ooit, ook al is niet alles hier een groot feest en mis ik zoveel mensen Missen heeft uiteindelijk ook wel wat, als je het vooruitzicht hebt ze snel weer te zien.
Maar goed, dan nu het verhaal over Anne en de 15 hoopvolle ogen.

Er zitten hier meerdere organisaties die door vrijwilligers kunnen bestaan. Een daarvan is Lha en dat is dan ook de gene waar ik Engels kan komen kletsen.
Elke dag is er van 4 tot 5 Conversation Class en gister ging ik daar voor het eerst heen. Om 5 voor liep ik binnen en mocht ik even in de bibliotheek wachten. Op een gegeven moment werd ik door een vrouw geroepen en naar een kamer geleid. De deur gaat open en daar zitten 15 (volwassen) Tibetanen, in een kringetje, me hoopvol aan te kijken. Vluchtig keek ik de kring rond en dacht 'Waar is de blanke?'. Verassing! Dat was ik. Weer een typisch voorbeeld van 'Anne waar ben je in godesnaam mee bezig???'.
Maar goed, je houdt je groot, neemt plaats in de cirkel en stelt je voor en laat vervolgens iedereen zichzelf maar voorstellen, want dat neemt meteen weer een minuut of 20 in beslag.
Uiteindelijk ging het uur eigenlijk best snel en had ik er achteraf wel een goed gevoel over. Na de voorstelronde hebben we voornamelijk over Tibet gepraat. Over hun mooie herinneringen daar, hoe ze de toekomst zien, wie er nog familie heeft, legale papieren enzo meer. Voor mij zeker heel leerzaam, en ik hoop voor hen ook. Wat erg mooi is om te zien, is dat ze zo vastberaden zijn om te leren. Met hun instelling was mijn Hageveldcarriere op z'n minst een lachterje geweest.
Om 5 uur ging er een bel die het einde van ons geklets aanduidde. Stuk voor stuk bedankten ze me en hoopten allen tot een volgende keer. Zeer zeker, en dan praten we over iets leuks!