The practice of Patience

Sinds ik hier ben, leef en adem ik boeddhisme en Tibet. Met die twee dingen sta ik op en met die twee dingen ga ik naar bed. Voor iemand met intresse in Boeddhisme en de mensheid wat dat betreft een waar genot.

Twee dagen geleden keek ik 's avonds in Lhamo's cafe de film 'Kundun'. Kundun betekent Dalai Lama in het Tibetaans en gaat dan ook over het leven van de Dalai Lama. Vanaf het moment dat hij gekozen werd (en ook hoe dat gebeurden) tot en met zijn hoop om ooit terug te keren naar Tibet. Een prachtige maar ook hele verdrietige documentaire. Met tranen in mijn ogen liep ik naar 'huis' en de nacht voelde nog nooit zo eenzaam. Wat kan ik doen? Wat kan ik doen? Wat kan ik doen?
Het antwoord op die vraag kwam vandaag, denk ik. Of in ieder geval een deel van het geheel.

Vanohtend liep ik voor het eerst naar de Public Liberary, gelegen naast het gebouw waar de Tibetaanse regering in belanginschap is gevestigd. Daar kun je van maandag tot vrijdag 'lessen' volgen over het boeddhisme en filosofie.
Ik registreerde me en volgde vervolgens het geluid van Tibetaanse gebeden. Aarzelend keek ik door de deuropening, toen een vrouw me wenkte en naar het kussen naast haar wees. Ik ging zitten, luisterde en keek aandacht naar wat er gaande was.
Op een soort van troon zat een Lama in zijn gewaad, de leraar van de lessen. Naast hem een vrouw, om zijn wijze woorden naar het Engels te vertalen.
Elke morgen wordt er geopend met gebeden, wat men chanten noemt. Dat ken ik van mijn tijd (tijden) in Dechen Choling en hoewel het vast wat wazig klinkt en het de eerste paar keer ook zeker was, kan ik het nu best waarderen. Het heeft iets magisch, iets vredigs en ook wel meditatiefs. Je bent je op dat moment heel bewust van waar je bent en wat je doet, ook al begrijp je de tekst of zelfs de taal niet.
Na een minuut of 15 begon 'onze' Lama te spreken (in het Tibetaans) en vertaalde de vrouw naast hem op mooie wijzen zijn woorden. Het topic was 'The practice of patience'. Een reden waarom ik van boeddhisme hou, is omdat het eigenlijk zo simpel en aards is. Het geeft handvaten en antwoorden op vragen die mij dag in dag uit bezighouden. Dat wil overigens niet zeggen dat het gezegde ook makkelijk in praktijk kan worden gebracht.
Een paar dingen uit zijn les die ik het opschrijven waard vind (in het Engels overigens, want in het Nederlands gaat de kracht verloren, vind ik):

The practice of patience is not to get upset. Think of everything as an arrow and a target. Whatever happens to you, happens because you set up the target. The cause of every harm you may experience lies in your own actions of a previes time.
(Simpel gezegd: what goes around, comes around).
Three ways to practice patience:
- Think of everything as an arrow and a target.
- Feel compassion and love for those who harm others or theirselfs. Don't get upset, don't fight back.
- See yourself as the student and the one who harms you as your teacher. Experiencing harm is the biggest oppurtunity to pratice patience.

Duidelijk, doch zeer moeilijk in de praktijk. Toch is het goed, in ieder geval voor mij, om dit soort lessen te horen. Er is altijd wel iets dat blijft hangen en hoe meer ik lees en hoor, hoe meer de viceuze cirkels waar ik soms al jaren in verkeer, verloren gaan.
Hoewel ik de les opzich al genoeg stof tot nadenken vond, was de weg terug zo mogelijk nog leerzamer.
Een Tibetaan, die de les ook had bijgewoond, liep vlak achter me op mijn weg terug en sprak me aan. We raakten in gesprek en hij vuurde de ene vraag na de andere op me af. Wat me erg raakte ging ongeveer zo:

"What is the most important thing in your life?"
Na een korte stilte antwoordde ik:
"My parents, my family."
"You're so selfish!"
Met verbazing keek ik hem aan. Selfish? Noem me alles behalve selfish, alsjeblieft.
"How can that be selfish? I don't understand."
"You say that the most important thing in your life, is your family. That is selfish. It's selfish to only care about those people. Why not care about others, why not care about the whole world?"
"But I didn't say that I only care about them. I do care about the world. I'm here because I care! It's just that they are the closest to me in my life and that's why I care about them the most."
"That is still selfish."

Verloor ik toch bijna mijn geduld, met deze fijne man die het right on the spot op de proef stelde. We discussierden nog een tijdje verder en hoewel die een zeker gevoel van boosheid en verwarring in mij getriggerd had, kon ik ons gesprek wel waarderen. Vragen zoals deze laten je op z'n minst nadenken. Waarom kan ik het bijvoorbeeld echt niet hebben als iemand me egoistisch noemt? Wat betekent dat?

Eenmaal boven (de bibliotheek bevind zich zeker een halve kilometer beneden waar ik gevestigd ben) namen we afscheid en zeiden 'tot de volgende keer'. Ik kijk er stiekem best naar uit om hem opnieuw te spreken. Alleen al omdat hij me vragen stelt met de intentie er een goed antwoord op te krijgen en er vervolgens wat van te vinden.
De eeuwige student zal ik zijn, met hem en de hele wereld als mijn leraar.

P.S. Het verhaal van: "Anne stapt een kamer binnen waar 15paar hoopvolle ogen op haar gericht zijn."
en andere spannende avonturen volgen, uiteraard!