I love Tibetans

Mijn nieuwe douche is koud en mijn nieuwe bed is hard. Toch ga ik er niks aan doen, want ik voel me al zo allemachtig Donald Trump met mijn blanke huidje.
Volgens mij hadden ze vandaag weer een blik zwerfers open getrokken, want ik kwam ze werkelijk waar overal tegen. Ik vind het zo moeilijk om gewoon door te lopen en te doen alsof ze er niet zijn. Mijn nieuwe oplossing is als volgt: ik geef er twee per dag ofwel voedsel ofwel wat geld en de rest loop ik met blik op oneidig voorbij. Gister kocht ik een zak rijst en pak melk voor een vrouw met een babytje en zei haar dat het de eerste en laatste keer is. Ze was me uiterst dankbaar en elke keer als ik haar nu tegenkom lacht ze vriendelijk naar me en bedankt ze me. Dat is er dan in ieder geval weer een minder die mijn hart lastigvalt.

Het is vandaag prachtig weer, een graad of 25 en een lekker zonnetje. Heb een hele tijd op het dak van Lhamo's cafe gezeten en gekletst met haar broer en andere werknemers. Tibetanen zijn betoverend, magisch, zacht, hartelijk, vriendelijk, dapper, maar dan ook echt heel dapper, en ik hou van ze allemaal. Het is onbegrijpelijk dat zo'n mooi volk al ruim 50 jaar gemarteld, vermoord en bezet wordt door Chinezen. Mensen sturen we naar de maan, maar een land bevrijden is onmogelijk.
Even een snelle samenvatting van Lhamo's (vrouw, ergens in de 30, 2 kindjes) leven:
Ze leefde met haar familie in Lhasa, de hoofdstad van Tibet, tot ze op 15jarige leeftijd besloot dat ze moest vluchten. Ze gaf zichzelf 1 jaar de tijd om erover na te denken en zou na dat jaar vertrekken als ze er nog steeds hetzelfde over dacht. Het jaar ging voorbij, de situatie verslechterde, en dus besloot ze om te gaan.
In haar eentje, als 16jarig meisje, maakte ze de levensgevaarlijke tocht van Tibet naar India, over de Hymalaya. De tocht, die normaal twee maanden duurt, kostte haar zes maanden. Hevige sneeuwstormen, zware onderkoeling, ondervoeding en het gevaar voor de Chineze politie waren daarvan de oorzaak.
Toen ze uiteindelijk hier in McLeod Ganj aankwam, werd ze opgevangen door Tibetanen. Een jaar heeft ze in het ziekenhuis gelegen, ze verloor zes tenen door de ernstig onderkoeling, maar ze leeft nog en dat is het enige wat er voor haar toe doet. Jaren later legde een van haar vier broers dezelfde tocht af en werden ze hier met elkaar verenigd. Hun overige familieleden wonen, als ze nog leven, nog steeds in Tibet. Contact met ze opnemen is hoogst gevaarlijk, door de Chinezen die het land domineren.
Maar ze leven nog, ze leven nog, en dat is het enige wat er voor hen toe doet.

Hoewel hun verhalen stuk voor stuk gruwelijk en schrijnend zijn, kennen ze geen zelfmedelij. Wat ze wel kennen is de hoop dat Tibet ooit bevrijd zal worden en hun volk na veel te veel jaren weer in vrijheid kan leven. En dat is iets waar niet alleen ik, maar de hele wereld iets van zou moeten leren.
Ik ben hier nu vijf dagen, maar alle mensen die ik tot nu toe heb leren kennen zitten al in mijn hart en ik voel meer dan ooit dat ik, dat wij onze ogen niet mogen sluiten voor het leed van deze mensen. Wat te doen is een moeilijke vraag, maar ik denk er zeker over na.