Ver weg

Het duurt zeker 1,5 dag, maar dan heb je ook wat. McLeod Ganj, gelegen in Upper Dharamsala, is mijn nieuwe verblijfplaats voor de komende maand.
Een verslag van de reis hier naar toe:

De vlucht naar Delhi bedroeg bijna 7 uur en duurde voor mijn gevoel erg lang. Geloof dat er zo'n 700 mensen in het vliegtuig zaten, waarvan het overgrote deel Indiers. Sommigen keken naar me en het was dan overduidelijk dat ze dachten: "Wat komt die nou weer doen?". Een apart volk, als je het mij vraagt.
Eenmaal aangekomen in Delhi begon de gekte en was ook de eerste angst een feit. We moesten een formulier invullen en die afgeven bij een of andere lachebekje van de ambassade. Toen doorlopen naar de bagageband, die er betrekkelijk primitief uitzag. Ik hoopte en bad dat mijn koffer tussen de overige 700 zou zitten en gelukkig zag ik hem na een goed kwartier. Opluchting, hoor.
Vervolgens begin ik grote fout nummer 1 door richting exit te lopen. Ik kwam door een deur en liep moederziel alleen door een gangpad met aan weerszijde nog al veel Indiers. Binnen no time kwamen er vervelende taxi mensen naar me toe en met een atitude waar ik bijna zelf van schrok, hield ik ze nog net op afstand. Snel aan een ander lachebekje gevraagd hoe ik bij de domestic terminal kwam (daar moest ik heen voor de vlucht naar Dharamsala) en rechtsomkeerd gemaakt. Ik werd meteen de transfer bus ingeloost en dat vond ik wel zo prettig. Eerste indruk van Indiers: eng, vooral de mannen, en stuk voor stuk een nogal onbetrouwbaar gezicht.

Het tripje naar de domestic terminal, zo'n 30 minuten verderop, was op z'n minst apart. Het gebied had iets weg van een wederopbouwend oorlogsgebied, inclusief wilde honden, sneue gebouwen, mist, oh nee, smog en hier en daar een verdwaalde Indier.
Aangekomen bij de terminal begin ik fout nummer 2: voor niets gaat de zon op, en eigenlijk ook wel nummer 3: vertrouw nooit een Aziaat (aldus Tante Ilse). Er kwam een uiterst vriendelijke man op me af, die mijn koffer uit de bus sjouwde en vrolijk met me mee liep naar mijn juiste ingang. Net toen ik dacht 'Wat aardig toch' vroeg hij om z'n fooi. Ohjaaaaa.
Uit gebrek aan Rupees, geduld en misschien nog wel eerder lef, heb ik hem met een Euro de laan ingestuurd. Stelletje gladjakkers.
Deze luchthaven was een stuk kleiner en rustiger, maar alsnog geen feestje. Ik was praktisch gezien de enige blanke en als er af en toe een backpacker langs schuivelde, keken we elkaar bemoedigende aan. Zo van 'Ah joh, het wordt echt wel beter!'
Wat ik in al die tijd gedaan heb, weet ik eigenlijk niet meer, maar het duurde in ieder geval langer dan een eeuwigheid. Boek was inmiddels uit, stukjes geschreven, muziek geluisterd, voor me uitgekeken en om me heen, water gedronken, me op Oreo's van een weldoener gestort en dat allemaal meerdere keren in verschillende volgordes.
Om 11.45 mocht ik eindelijk mijn koffer inchekken, waarvan ik dacht dat hij 4kg te zwaar zou zijn omdat ik maar 15kg mocht meenemen van Kingfisher (waar ik mee vloog) en dus moest bijbetalen. Maar de man achter de balie zei er niks van en kon zo, inclusief ticket, weer gaan.
Nog weer 2 uur gewacht en toen eindelijk boarden. In een busje, inclusief Lama en Guru, naar ons vliegtuigje gereden. Toen ik het zag wist ik niet zeker of ik moest lachen of huilen. Type Indiana Jones, plaats voor misschien 20 mensen. Leek me niet erg geschikt om mee over de Hymalays te vliegen, in ieder geval.

Maar het viel erg mee, of nouja, we kwamen er. Naast me zat een man van wie ik binnen no time z'n kaartje had en de valse belofte deed om hem te bellen voor lunch dan wel dinerdate. Maar natuurlijk.
Hij zou me wel even thuis laten brengen en weet ik veel wat nier meer, maar ik bedankte vriendelijk en zei wel voor een taxi te zorgen. De grapjad.
Toen we aankwamen in Dharamsala, na een dik uur, had ik nog niet gedacht 'Wat nu?' of er kwam al een meisje/vrouw op me af, of ik ook naar McLeod ging. Ja zeker, de hypotheker, en dus deelden we een taxi. Uiteindelijke joinde ons ook nog een jongen/man the UK en dat drukte de kosten toch wel weer mooi (betaalde 1.60 voor 45 minuten taxi, de grap).
De trip naar McLeod, wat een paar kilometer boven Dharamsala ligt, was bewonderingswaardig. Alleen al omdat mijn koffer op het dak lag, met alleen een touwtje vastgebonden. De taximan waande zich geloof ik Schumacher, maar later bleek dat iedereen gewoon keihard rijdt. Volgens mij zijn ze gewoon allemaal een beetje suicidaal...
Er zaten apen (APEN) op de weg, koeien waar minder heilig mee om werd gegaan dan ik verwachten, zwaar bepakte ezels, honden, verminkte mensen, afgronden waar langs werd gescheurd, haardspeld bochten waar de honden geen brood van lusten (om die er ook maar eens in te gooien) en nog veel meer geks.
Mijn gezelschap, beide journalisten, waren gelukkig bekend in India en vertelde mij het een en ander. Zij kwamen trouwens voor een vergadering van alle Lama's en andere Tibetanen, die van maandag tot vrijdag zal duren en zal gaan over de toestand in Tibet. De Dalai Lama himself heeft als zijn volgelingen opgeroepen om in overleg te gaan, en dat trekt dus de aandacht van in ieder geval een Duitse en Engelsman.

We werden midden in het centrum van McLeod gedropt en toen ik uitstapte dacht ik "WTF doe ik hier?!"
Er kwam een arm en ondervoed jongentje naar me toe, mijn hart brak spontaan, en vroeg natuurlijk om geld. De Engelsman sprak Hindi en zei hem geloof ik weg te gaan, wat hij overigens niet deed. Ik heb hem uit pure wanhoop 5 Rupees gegevens (wat echt helemaal niks is) waarna hij vertrok. Allemachtig, mooie kennismaking met de wereld.
Het meisje vertelde me hoe ik bij mijn hotel moest komen en we namen afscheid. Ik hoefde gelukkig maar een minuut of 2 te lopen, maar ik voelde me hoogst ongemakkelijk. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn rijkdom en blanke huid, als gedurende die 2 minuten.
Toen ik het hotel binnenstapte, kwam er gelijk een vrouw op me afgelopen die "Hi Annie!" zei (voelde me meteen weer iets beter) en een jongen mijn koffer pakte en me naar mijn kamer bracht.

En daar zit je dan, op je hotelkamer in fucking McLeod Ganj, India. Waarom wilde je ook alweer zo nodig? Weet je zeker dat je niet liever lekker thuis aan een senseo had gezeten? Ja, toch weet ik het zeker.
Alleen reizen is nou eenmaal eng, voor iedereen. Alleen reizen naar India is nog enger, maar dat hoort er bij. Angst, afschuw, verbazing, medelij, verdriet, wanhoop, ik ga het allemaal meemaken, dat weet ik zeker. Maar ook daar leer je van, en dat is toch waarom ik hier ben. Want wie de wereld kent, kent zichzelf en wie alleen is, houdt nog meer van zijn of haar geliefden dan voor die wegging.
Maria, de vrouw die ik uit Frankrijk ken die hier woont, had een kaart op mijn kamer neergelegd, erg lief. We zouden elkaarom 5 uur (het was half 5) ontmoeten.
Mijn kamer is groot inclusief groot balkon met uitzicht op de Hymalaya, vallei en lower Dharamsala. Betoverend. Klein minpuntje, of eigenlijk meer onhandigheidje is de douche die zich ongeveer 80cm boven de grond begint. Gelukkig is er een emmer bijgeleverd, primitief douchen heeft toch ook wel weer wat.

Om 5 uur stond Maria voor mijn deur, erg leuk om haar te zien. We hebben bij de lokale Tibetaan take away gehaald en zijn naar haar huisje gegaan. Ik was helemaal kapot en ben dus vroeg weer terug gegaan en viel praktisch meteen in slaap. Om 5 uur wakker geworden, boekje gelezen en toen weer in slaap gevallen tot mijn wekker om half 7 ging.
Ik ging met Maria mee naar de tempel van de Dalai Lama, voor de 'Kora'. De Kora houdt de wandeling om de tempel heen naar boven in. Je begint helemaal onderaan en loopt via een omhoogcirkelende weg omhoog, tot je de tempel betreedt. Daar ga je eerst door een security poortje en loop je vervolgens nog 3 rondjes. Onderweg lijkt alles een sprookje. Overal gebedsvlaggen, rollen die je draait voor world peace, beschilderde stenen, monniken (die hier overigens overal los lopen) en hier en daar een Boeddha. Een bijzondere ervaring.
Vervolgens hebben we bij het cafe van Maria's Tibetaanse vriendinnetje gegeten. Het beste (en goedkoopste) ontbijt ooit: ze hebben hier ook yoghurt! Drie hoeraatjes voor Lhamo's cafe!
Verse yoghurt, banaan, papaya, mandarijn, amandelen, cashenoten, muesli en wat honing + een overheerlijke cafe latte, voor de spotprijs van ongeveer 1.70. 's Middags hebben we er weer gegeten, een heerlijke en gezonde salade voor 90 cent ofzo.

Het vervolg van mijn dag en alle indrukken hier, schrijf ik een volgende keer want dit houdt iedereen wel weer even bezig!

Liefs en een warme groet vanuit heel ver weg,

Anne :)