Tijd doden

(* Omdat ik dingen graag kloppend maak en hou van het cirkeltje rond, zet ik mijn schrijfgeschut nog even voort tot de officiële einddatum van 7 augustus. Dat je het vast weet! Ohja, het geklets hieronder is inmiddels alweer twee dagen oud).


Het duurt even (een uur of acht), maar dan heb je ook wat. Namelijk, een ticket huiswaarts! Dat geduld een schone zaak is, is voor mij wel weer bewezen. En ook dat noch Air India, noch fly.de zo belabberd niet is. Het gaat allemaal even net wat anders en langzamer dan dat ik het graag hebben wil, maar hé, ik ben nog altijd in India en zo verbazend zou dat dus niet moeten zijn. Want heb ik in de afgelopen maand juist niet geleerd dat tijd hier altijd 'om en nabij' is, men van haast niet zoveel last heeft als wij in het westen, en dat mijn idee van hoe het zou moeten zijn niet altijd strookt met de Indiase werkelijkheid. Een beetje controlefreak of perfectionist kan hier dan ook met 100% garantie zijn lol op, en eigenlijk waren de afgelopen uren voor mij gewoon weer heel erg leerzaam. Zo kwam ik bijvoorbeeld weer tot de conclusie dat ik in gevallen van 'Help, ik weet het niet meer!' altijd mijn vader wil bellen, dat meestal ook doe, maar dat niet altijd de oplossing is. Het soms de situatie misschien juist nog pijnlijker maakt, omdat de beste man er aan de andere kant van de wereld ook niet zoveel mee kan dat zijn dochter het een beetje moeilijk heeft, en dat die machteloosheid natuurlijk ook voor hem zo leuk niet is. Daarentegen is gedeelde smart ook wel weer halve smart en kan ik er meestal wel weer even tegenaan als ik op z'n minst mijn hart gelucht heb. (Ohja, mam, weet je die keer nog dat ik je belde toen ik op een kilometer of vier hoogte door een hond werd aangevallen, terwijl ik net op een heel smal paadje liep met rechts van me een afgrond? Ik waanzinnig bang was, je dat heel graag wilde vertellen en daar ook direct spijt van had toen ik me realiseerde dat zulk nieuws niet echt zaligmakend voor je was?). In ieder geval. Na bijna twee uur in dat kantoor zitten en een poging tot contact met fly.de, werd ik zowaar gebeld door een goed Engels sprekende én verstaanbare jonge man met de mededeling dat hij mij op een vlucht van half 3 (vannacht) probeerde te zetten. Wat ik daar van vond. Ik sprong ongeveer uit mijn stoel van geluk, en deed dat ook letterlijk toen hij weer een uur later belde om te vertellen dat ik vannacht nog huiswaarts ga. Hoewel niet helemaal volgens plan, moet ik bekennen dat ik met deze optie eigenlijk nog gelukkiger ben dan met mijn aanvankelijke reisje naar het noorden. Naar huis en naar mijn ouders, dat is waar ik écht heen moet en zijn wil.

Inmiddels is het hier negen uur, zit ik in een ruimte voor de vertrekhal op de grond naast een oplaadpunt mijn laptop op te laden, en dood ondertussen de tijd met het schrijven van dit verhaal. Over ruim twee uur mag ik dan eindelijk weer naar binnen, om vervolgens daar nog drie uur te wachten tot ik de lucht in ga. Ik doe zo onderhand een moord voor een bordje rijst en/of relaxte stoel (de faciliteiten voor de wachtenden onder ons laten te wensen over, zeg maar), maar al deze uren van toch wel een soort van afzien maken de feestvreugde van straks weer lekker thuis zijn ook alleen maar groter. Rond zeven uur 's ochtends kom ik in Frankfurt aan, neem vervolgens de trein naar Aken en kan daar dan eindelijk mijn paps en mams weer knuffelen, die me uitermate luxe helemaal naar huis rijden.
Maar voor het zover is blijf ik nog even rustig zitten en fantaseer ondertussen vast over wat ik dinsdag-, woensdag-, en donderdagavond wil eten, wat er allemaal op mijn eerste bruine boterhammen gaat, welk rondje ik eerst loop en al die andere dingen die ik zo waanzinnig gemist heb.