I still love Tibetans

Om nou niet alleen maar over dood en verderf te praten, ook nog even wat ander nieuws.
Ik ben zojuist bij Dolma geweest en ze vertelde dat Pela een baan heeft gekregen, in combinatie met een opleiding. Ze kookt voor de staff van een of andere toko en krijgt daarna Engelse les en nog wat andere vakken. Was erg blij om dat te horen, is toch weer een stapje dichterbij een soort van onafhankelijkheid.
Zondag ga ik samen met Pela (en haar zoontje) bij Dolma eten, erg leuk.

Ander Tibetaans nieuws: in mijn dying course was ook een Tibetaanse jongen, met wie ik heel stiekem onze stilte af en toe verbrak. Wat raken die mensen me toch, ongelofelijk.
Hij vertelde dat hij een studiebeurs aangeboden heeft gekregen voor een universiteit in Atlanta (US), om neurowetenschappen te studeren. De Dalai Lama schijnt het erg te supporten dat er meer Tibetanen met een PhD komen en hij heeft dan ook contacten met buitenlandse universiteiten, waar per jaar een aantal Tibetanen worden toegelaten.
Deze jongen dus ook. Hij heeft zelfs een prive audientie met H.H. Dalai Lama gehad en hij stond nog te stralen toen die daarover vertelde.
Alles wordt voor hem geregeld, van papieren (wat echt een wonder is, en zeker naar de US), tot slaapplek, studiemateriaal en zakgeld. Zo geweldig. En natuurlijk is hij enorm gedreven en gemotiveerd en vindt hij niets leuker dan studeren. En hij wil over 4 jaar aan Zijne Hoogheid vertellen dat hij het met succes heeft afgerond, dat het allerliefst.
Ik vroeg hem hoe en wanneer hij in Dharamsala is komen wonen en hij vertelde over zijn reis over de Himalaya's toen hij 8 jaar was. Ze gingen in een groep van 37, zijn vader ging mee tot de grens en toen weer terug, 2 vrouwen overleden onderweg. Hij herinnert zich niet veel meer, of wil het zich niet meer herinneren, maar wist wel nog dat ze altijd in het donker moesten lopen. Dat er overal Chinezen waren en ze ontzettend op hun hoede moesten zijn. Honger, kou, angst. En toen kwamen ze bij de Nepaleze grens aan en was er hoop en voedsel en werd er eindelijk weer voor ze gezorgd. Vlucht naar Kathmandu, bus naar Delhi, bus naar Dharamsala. Net als Pela.
Sindsdien leeft hij in de Tibetan Children Village en gaat hij naar school. Op zich wordt er best goed voor ze gezorgd. Voor kinderen althans. En in juni vliegt hij naar Amerika. Geweldig voor hem.

Dan is er nog de super-schoonmaak-actie in McLeod, morgenochtend. En dat is best wel heel erg nodig, want ze doen hier zeg maar niet aan prullenbakken maar aan 'gooi alles maar op straat'. En dan bedoel ik ook best wel alles.
Met Tibetaanse kinderen en iedereen die wil, wordt er morgen dus flink huisgehouden en gaan we met vuilniszakken en handschoenen op pad. Ik vind het best wel mooi.

Vanaf zondag heb ik ook weer Engelse uurtjes met mijn Tibetaan van de vorige keer, hij verheugd zich er geloof ik al weken op. We zullen zien.
Dan ga ik tenslotte nu op flink tempo weer mijn berg op (ik ben nog 2 dagen in Tushita, daarna in een guesthouse), want over een uurtje begint de teaching van Thubten Chodron.

Nogmaals gegroet en een glimlach,

Anne