Warm hart

Om dus nog maar even terug te komen op mijn activiteiten van gisteren, het volgende:

Gister dus mijn spullen naar beneden gesjouwd en in mijn tijdelijke kamer ingetrokken. Had het liefst in Tushita gebleven want daar voelt het zo bijna als thuis (of nouja, thuis van huis, zeg maar), maar het was ook wel goed om er weg te gaan. Je moet het toch een keer loslaten he.
Om half 12 was ik bij Dolma, die met haar neef momo's aan het maken was. Haar kamer/huisje was niet groot, maar knus en precies wat je nodig hebt eigenlijk. Erg Tibetaans, een altaartje, wat tangka's aan de muur (afbeeldingen van buddha's), foto's van familie uit Tibet en natuurlijk de vlag.
Samen gegeten en gepraat over haar familie in Tibet, haar toekomstplannen en leven hier. Vind het altijd zo inspirerend om naar die verhalen te luisteren. De kracht die zij heeft is ongelovelijk, het optimisme en haar gulheid. In de weinige vrije tijd die ze heeft (eigenlijk alleen zondag en 's avonds laat) zorgt ze nog voor anderen en wat ze weg kan geven (wat niet veel is) geeft ze weg. Als we daar nou toch eens allemaal van konden leren.
Later zijn we naar Pela gelopen, die ik heel toevallig die ochtend op straat tegenkwam. Ze sprak me aan en vroeg "how are you?" en ik vond het zo mooi dat ze dat zei. Toch weer stapjes in de goede richting.
De kamer waar ze nu in zit is een stuk groter dan waarin ze begon, er is een bed, gasfornuisje, wat babyspullen, gedeelde badkamer en toilet. In ieder geval meer dan zeer leefbaar en een hele verbetering met de vorige keer.
Ze vertelde dat ze contact heeft gehad en nog steeds heeft met haar familie in Tibet, dat ze op de hoogte zijn van haar kleine Tenzin (zo'n schattig jongentje!) en het goed met ze gaat. Het voelde wel goed en veel minder hopeloos dan onze eerste ontmoeting. En wat ben ik ook dankbaar voor Dolma's hulp, want die kijkt eigenlijk altijd naar Pela om, begeleid haar en regelt haar geld. Geweldig mens.

Vervolgens zijn we naar de tempel gegaan, waar H.H. Dalai Lama woont, om hem praktisch gezien uit te buigen. Hij vertrok naar ik geloof Amerika, in ieder geval de luchthaven, en dus stond de halve stad bij de tempel opgesteld. Het was zo'n ontroerend gezicht, al die Tibetanen die heel rustig op hun leider stonden te wachtten. Malang in hun hand, gebeden in hun hart. Wereld van verschil met dat hysterische gedoe bij ons, als er een beroemdheid gespot kan worden.
Op een gegeven moment klonk de hoorn, wat betekend dat hij eraan komt. Iedereen stond gebogen te wachten, gebeden reciterend voor zijn gezondheid, lange leven en veilige terugkomst. En toen reed hij voorbij, twee auto's met beveiliging ervoor, vijf erachter. Zwaaiend, lachend, en het moment raakte me echt heel diep. Wat een waanzinnig mooi mens, wat een voorbeeld voor de hele wereld en, zoals hij zelf zovaak zegt, wat ontzettend simpel tegelijkertijd.
En nee, ik heb geen foto's, want dat zou zonde zijn geweest. Sommige dingen moet je alleen bewaren in je hart.

Ontroerd liep ik met Dolma terug en nam afscheid van haar bij Lhamo's, om mijn vriendjes daar ook weer eens te zien. Die dachten dat ik min of meer in rook was opgegaan, omdat ik praktisch gezien alleen in Tushita heb gezeten. Leuk om ze allemaal weer even te zien en te spreken en tegelijkertijd vind ik het soms moeilijk omdat ik me dan zo realiseer dat ik woensdag weer gezellig naar huis vlieg, terug naar een wereld van luxe, wachtend op mijn volgende reis. En zij, zij gaan helemaal nergens heen. Kunnen nergens heen.
Als ik van die gedachten dan maar iets leer, dan is het nog ergens goed voor.

En nu is het dus maandag en komt mijn reis langzaam tot een einde. Ik ben een beetje aan het rondlopen, praatjes aan het maken met iedereen, voorzichtig afscheid aan het nemen. Het voelt wel goed om weer te gaan, en tegelijkertijd weet ik dat ik ook weer terug zal komen. Want als je eenmaal hebt gekeken, zul je ook voor altijd zien.