Home sweet home

Grappig, hoe snel je je weer aanpast. Hoe snel alles voelt alsof het altijd zo geweest is, en ook altijd zo zal zijn. Ik ben weer thuis, ja! Er was een taxi, drie vluchten, een bus en twee treinen voor nodig, een staat van 40 uur durende paraatheid, maar dan heb je toch ook wat :)

Gisterochtend (wat klinkt dat raar) nog even snel een laatste Engelse én Franse sessie met Dorje gedaan, rondje om de tempel gelopen en mijn laatste uurtjes bij Lhamo's doorgebracht. Met twee kata's om mijn nek en wel honderd mensen in mijn hart vetrokken. Het was goed en mooi geweest.
Terwijl ik de misselijk makende tocht naar de luchthaven maakte, liep ik in gedachten tussen de bergen, dronk ik chai en mediteerde met mijn Amerikaanse non. No coming, no going.
Op de luchthaven verloor ik bijna de boeddha die ik mee wilde nemen, maar de douaneman zag het voor deze keer door de vingers.
1,5 uur later stapte ik in Delhi uit, waar het gelukkig maar 38 graden was en mijn longen zich tegoed konden doen aan stof en andere smerigheid. Heerlijk, Delhi. En ook deze keer sloeg ik gezelschap aan de haak om de uurtjes wachtend mee door te komen. Na drie uur mocht ik eindelijk de terminal in en daar verloor ik bij de controle bijna alle boeken die in mijn handbagage zaten, maar werd gelukkig weer door de vingers gezien. In het belang van de mensheid, als je het mij vraagt.
Om tien voor één vertrok de ditmaal stampvolle Boeing 747 en landde na ruim 8 uur netjes in Amsterdam. En toen kon ik alleen nog maar lachen, want wat waren ze dichtbij. Met papa toch even snel naar huis gereden, om nog een uurtje met mijn pinda door te brengen, voor ik weer terug naar Schiphol moest. Heel mooi en lief en leuk en fijn.

Weer door de douane. "Bestemming?"
"Brussel."
"Oh, vanavond weer terug?"
"Nee, vanmiddag al."
"Oh, ok... Nou, goede reis."
En de vlucht naar Brussel duurde maar liefst 25 minuten. 25 minuten, ja. Wat een grap. Opstijgen, glas water en weer zakken. Mijn rugtas opgehaald (altijd een fijn moment) en me naar de trein begeven. 25 minuten om te gaan, drie uur om te komen. Ironisch.
Tamelijk gebroken wéér op Schiphol aangekomen en toen was het definitief gebeurd. Thuis, eindelijk thuis!
En thuis lagen er koekjes op de grond, mijn naam gespeld met Kinders, een fles martini en rosé. Net als vroeger toen ik klein was, we terug kwamen van vakantie en de buurvrouw iets neer had gelegd. Op die fles martini en rosé na dan.
Mijn helden in het toilet. Allermooist, net als zij zijn.
Thuis, met mijn helden op de bank en mijn Tibetanen in mijn hart. Dat is alles waard.

Vanochtend was ik grappig genoeg weer op Schiphol, om mijn treintickets voor Frankrijk te wijzigen. Ik ben nog niet thuis, of heb mijn volgende reis alweer voorbereid, zeg maar. Ik zou eigenlijk 18 mei alweer vertrekken, maar omdat ik toch nog een kaartje voor de Dalai Lama heb weten te bemachtigen op 4 juni, heb ik besloten de 8e pas weer te gaan. En oh, Nepal in november, maar dat is voor later zorg.
Dan ga ik nu maar eens even wat kilometers maken (misschien toch die marathon van Berlijn, of Amsterdam dit jaar?) en dromen over toen en later.

Welkom terug!

P.S. Foto's zijn te zien op: http://www.mijnalbum.nl/Album=8UZYYJB4