No coming, no going.
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
16 April 2009 | India, New Delhi
This body is not me
I am not limited by this body.
I am life without boundaries
I have never been born,
And I have never died.
Look at the ocean and the sky filled with stars,
Manifestations from my wondrous mind.
Since before time, I have been free
Birth and death are only doors through which we pass
Sacred thresholds on our journey
Birth and death are a game of hide and seek
So laugh with me,
Hold my hand,
Let us say goodbye
Say goodbye to meet again soon.
We meet today
We will meet again tomorrow
We meet at the source every moment.
We meet each other in all forms of life.
- Thich Naht Hanh -
Dit gedich zegt ongeveer wat ik de afgelopen negen dagen geleerd heb. Peaceful living, peaceful dying, heette het programma. De eerst avond zat de stemming er eigenlijk al meteen goed in. Waarom volgen we deze cursus?
De een verloor een ouder, de ander zijn vriendin. De een was, letterlijk, doods-bang, de ander kon niet wachten. En ik, ik wilde graag weten wat te doen, als iemand aan het overlijden is en eenmaal is overleden.
Negen dagen alleen maar over dood en doodgaan praten, denken, leren, is niet makkelijk en ergens begrijp ik wel waarom onze leraar zei dat er moed voor nodig is om dat te doen. Op de dood heerst een wat onverklaarbaar taboe ("The human capacity of denial is almost infinite" zoals Tenzin Chogkyi zei) en eigenlijk was het best heel fijn om er eens serieus over te praten. Want, beste mensen, is het niet ontzettend vreemd dat we er doorgaans geen minuut, zelfs geen seconde bij stilstaan dat het elk moment afgelopen kan zijn? En dat slechts heel weinig mensen erover na (durven te) denken hoe dat dan zal zijn, wat er gebeurd en wat je graag wil dat er gebeurd?
We geloven allemaal maar vrolijk dat we op z'n minst 75 worden en overlijdt iemand voor die tijd, hoe treurig ook, vinden we dat onbegrijpelijk, bijna onnatuurlijk zelf. Maar eigenlijk is het eerder een godswonder als we die 75 halen, gezien de manier waarop we leven, gezien de kwetsbaarheid van ons lichaam, ons leven. Waarom staan we daar niet bij stil?
De afgelopen dagen hebben we gesproken over impermanence (hoe vertaal je dat? vergankelijkheid?), dat niets blijft en alles ooit stuk gaat, kapot gaat, dood gaat. Over onze precious human rebirth (het boeddhisme gaat uit van wedergeboorte en er zijn zes rijken om geboren in te worden, waarvan 'mens zijn' de middelste en tevens beste is). Hoe bijzonder het eigenlijk is dat we gezond zijn, de wereld over kunnen reizen, dagelijks brood en meer hebben. En natuurlijk over de dood. Wat gebeurt er als iemand dood gaat, fysiek en mentaal? Wat kan jij voor een ander doen, en wat kan je voor jezelf doen als het zover is? Waar moet je vooral wel aan denken, en wat moet je zeker niet in gedachten hebben op het moment supreme. Om maar wat te noemen: angst, woede, een schuldgevoel, willen vasthouden aan en niet los kunnen laten, is niet erg behulpzaam. Begrijpbaar, maar zeker niet behulpzaam.
En heel concreet over onze eigen dood. Wat willen we dat er gebeurd? Wie is er bij? Van wie moeten we afscheid nemen? Moeten er nog ruzies worden opgelost, of mensen worden vergeven? Wat geef je weg en aan wie? Laatste woorden, laatste wensen?
We deden een meditatie waarin je visualiseert dat je naar de huisarts gaat voor een jaarlijkse checkup, te horen krijgt dat je nog maar een jaar te leven hebt tot en met het moment dat je daadwerkelijk overlijdt. Ik geloof dat iedereen na afloop in tranen was en het was ook zeker heftig, maar vooral ook realiteit. We spraken over ieders ervaringen. Wat maakte je zo verdrietig? Was je bang? Boos? Een schuldgevoel? En wat kan je nu nog doen om daar iets aan te veranderen?
Het klinkt misschien wat deprimerend om daar nu al zo bij stil te staan, maar eerlijk waar, is het niet veel beter als we op z'n minst een beetje voorbereid zijn? En de absolute tegenhanger van non stop denken aan de dood, is het waarderen van je huidige leven. Want nu leven we nog, morgen is het misschien wel over. En realiseer je vooral dan ook dat je niets, maar dan ook niets mee kunt nemen. "At the time of death, the rich and the poor are the same."
En ohja, geluk zit niet in materie, koekjes of een flinke borrel. Echt niet.
Het is absoluut mijn bedoeling niet om iemand nu een zwart gat in te praten, angst aan te jagen of anderzins, maar wellicht kun je, durf je eens over dit alles na te denken. Wat zijn jouw wensen? Ben je bang en waarom? En realiseer je je wel eens hoe dierbaar een leven, jouw leven eigenlijk is?
Morgen kan alles over zijn. Vandaag schijnt de zon.
Al mijn liefs en geluk,
Anne :)
I am not limited by this body.
I am life without boundaries
I have never been born,
And I have never died.
Look at the ocean and the sky filled with stars,
Manifestations from my wondrous mind.
Since before time, I have been free
Birth and death are only doors through which we pass
Sacred thresholds on our journey
Birth and death are a game of hide and seek
So laugh with me,
Hold my hand,
Let us say goodbye
Say goodbye to meet again soon.
We meet today
We will meet again tomorrow
We meet at the source every moment.
We meet each other in all forms of life.
- Thich Naht Hanh -
Dit gedich zegt ongeveer wat ik de afgelopen negen dagen geleerd heb. Peaceful living, peaceful dying, heette het programma. De eerst avond zat de stemming er eigenlijk al meteen goed in. Waarom volgen we deze cursus?
De een verloor een ouder, de ander zijn vriendin. De een was, letterlijk, doods-bang, de ander kon niet wachten. En ik, ik wilde graag weten wat te doen, als iemand aan het overlijden is en eenmaal is overleden.
Negen dagen alleen maar over dood en doodgaan praten, denken, leren, is niet makkelijk en ergens begrijp ik wel waarom onze leraar zei dat er moed voor nodig is om dat te doen. Op de dood heerst een wat onverklaarbaar taboe ("The human capacity of denial is almost infinite" zoals Tenzin Chogkyi zei) en eigenlijk was het best heel fijn om er eens serieus over te praten. Want, beste mensen, is het niet ontzettend vreemd dat we er doorgaans geen minuut, zelfs geen seconde bij stilstaan dat het elk moment afgelopen kan zijn? En dat slechts heel weinig mensen erover na (durven te) denken hoe dat dan zal zijn, wat er gebeurd en wat je graag wil dat er gebeurd?
We geloven allemaal maar vrolijk dat we op z'n minst 75 worden en overlijdt iemand voor die tijd, hoe treurig ook, vinden we dat onbegrijpelijk, bijna onnatuurlijk zelf. Maar eigenlijk is het eerder een godswonder als we die 75 halen, gezien de manier waarop we leven, gezien de kwetsbaarheid van ons lichaam, ons leven. Waarom staan we daar niet bij stil?
De afgelopen dagen hebben we gesproken over impermanence (hoe vertaal je dat? vergankelijkheid?), dat niets blijft en alles ooit stuk gaat, kapot gaat, dood gaat. Over onze precious human rebirth (het boeddhisme gaat uit van wedergeboorte en er zijn zes rijken om geboren in te worden, waarvan 'mens zijn' de middelste en tevens beste is). Hoe bijzonder het eigenlijk is dat we gezond zijn, de wereld over kunnen reizen, dagelijks brood en meer hebben. En natuurlijk over de dood. Wat gebeurt er als iemand dood gaat, fysiek en mentaal? Wat kan jij voor een ander doen, en wat kan je voor jezelf doen als het zover is? Waar moet je vooral wel aan denken, en wat moet je zeker niet in gedachten hebben op het moment supreme. Om maar wat te noemen: angst, woede, een schuldgevoel, willen vasthouden aan en niet los kunnen laten, is niet erg behulpzaam. Begrijpbaar, maar zeker niet behulpzaam.
En heel concreet over onze eigen dood. Wat willen we dat er gebeurd? Wie is er bij? Van wie moeten we afscheid nemen? Moeten er nog ruzies worden opgelost, of mensen worden vergeven? Wat geef je weg en aan wie? Laatste woorden, laatste wensen?
We deden een meditatie waarin je visualiseert dat je naar de huisarts gaat voor een jaarlijkse checkup, te horen krijgt dat je nog maar een jaar te leven hebt tot en met het moment dat je daadwerkelijk overlijdt. Ik geloof dat iedereen na afloop in tranen was en het was ook zeker heftig, maar vooral ook realiteit. We spraken over ieders ervaringen. Wat maakte je zo verdrietig? Was je bang? Boos? Een schuldgevoel? En wat kan je nu nog doen om daar iets aan te veranderen?
Het klinkt misschien wat deprimerend om daar nu al zo bij stil te staan, maar eerlijk waar, is het niet veel beter als we op z'n minst een beetje voorbereid zijn? En de absolute tegenhanger van non stop denken aan de dood, is het waarderen van je huidige leven. Want nu leven we nog, morgen is het misschien wel over. En realiseer je vooral dan ook dat je niets, maar dan ook niets mee kunt nemen. "At the time of death, the rich and the poor are the same."
En ohja, geluk zit niet in materie, koekjes of een flinke borrel. Echt niet.
Het is absoluut mijn bedoeling niet om iemand nu een zwart gat in te praten, angst aan te jagen of anderzins, maar wellicht kun je, durf je eens over dit alles na te denken. Wat zijn jouw wensen? Ben je bang en waarom? En realiseer je je wel eens hoe dierbaar een leven, jouw leven eigenlijk is?
Morgen kan alles over zijn. Vandaag schijnt de zon.
Al mijn liefs en geluk,
Anne :)
-
17 April 2009 - 08:08
I.M.:
wauw. dat is een wonderlijk wonderschoon gedicht.
heftige zooi. op de Parade ging ik naar een voorstelling over de dood. we moesten bootjes vouwen en daar onze wens in stoppen. figuurlijk. het ging ook over de vier elementen geloof ik. de manier waarop je doodgaat. over de laatste ademhalingen, dat was dan lucht. of is dat niet 1 van de 4 elementen?:P ach, het komt er op neer dat het best goed was om er eens bij stil te staan. we moesten ook iemand bedenken die je nog zou willen vergeven en gezamenlijk riepen we: 'ik vergeef het je!'. natuurlijk kon dit allemaal met een korreltje zout genomen worden en een korreltje humor. het blijft tenslotte theater. net als woensdag. 'kreten en gefluister'. met als ondertitel 'op sterven na dood'. ik zweer je. ik zweer je dat ik doodsangsten kreeg. je zou het echt moeten hebben gezien. zo wonderlijk hoe op een beeldende manier het sterven van een vrouw werd getoond. ze rolde een wit vel uit, gooide blauwe verf over haar heen, rode verf alsof ze bloed plaste, en de bruinige verf uit haar toilet. ze liet zich op de grond vallen, er kwam een doodskreet die zeker wel een halve minuut duurde begeleidt door gruwelijke muziek. angstig met een vrolijk deuntje. ik zweer je. ik dacht dat ik gek werd. ik dacht dat ik weg moest. en dat is dan fictie. ik stuur wel eens een paar linkjes dat je een beetje kunt ervaren wat ik woensdagavond ervoer. (?)
de hoofdrolspeelster had een slotmonoloog. ze was videokunstenares. leefde voornamelijk in haar eigen wereld. weer iets dat je dingen maakt om je minder alleen te voelen. en ze vroeg zich af of haar werkelijkheid serieus minder tastbaar is dan de werkelijkheid van andere mensen. misschien vraag ik mij dat ook wel eens af.
ik ben in ieder geval iedere dag dankbaar voor mijn werkelijkheid. voor mijn leven. of de dingen die allemaal kunnen. ik ben eerlijk waar met kleine dingen gelukkig.
zo denk ik ook dat ik nu toch een boterhammetje of twee ga eten. niet omdat het mij gelukkig maakt. maar ik ben er van overtuigd dat ik die gebruik om in leven te blijven:P
jeeminee. wat een woorden. en dan heb ik nog niet gezegd dat ik ook heel gelukkig wordt van het feit dat je over 6 daagjes al weer eventjes thuis bent:) en dat ik je nog steeds en misschien wel steeds meer wonderschoon vind en mijzelf dan ook gelukkig mag prijzen dat ik je 1 van de mijne mag noemen.
het heeft nu wel weer lang genoeg geduurd:
TAEHES!
alle liefs:)
(oja, een borrel maakt ook niet gelukkig maar het inspireert wel) -
17 April 2009 - 10:55
Yommie:
My god Anne, poe eerst een borrel dan maar. wat een verhaal,en ja we leven nu en hier en genieten daar van. laten we dat maar gewoon doen. Go with the flo dat is het motto. En karma takes care. De celestijnse belofte wordt tibettaanse inzichten. ik doe met je mee. XXXX ga saunaatje dioen en met ons pindaatje hierover brainen XXXX tot gauw
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
