Afgedaald en opgestegen

Het is gebeurd, ik ben van mijn berg af. En het voelt opzich wel ok.
Gistermiddag hadden we de tweede teaching van Thubten Chodron en ik geloof dat ik mijn nieuwe idiool met haar heb gevonden. Wat een mooi mens, wat een inspiritatie, wat wilde ik haar graag knuffelen. De eerste talk van gister ging over attachment, euhm... gehechtheid? Hoe alles altijd maar om 'mij' draait, hoe we denken dat external objects (materiele dingen) ons gelukkig kunnen maken en dus geluk altijd buiten onzelf zoeken.
Een paar qoutes:

"We give the powers to others, thinking that only they can give us happiness."
Ken je dat, dat je denkt dat je alleen maar gelukkig kan zijn als je met een specifiek persoon kan zijn? En je wereld in elkaar stort als die persoon niet meer bij je is?
Ik wel, en het word dan ook best tijd daar eens wat aan te doen.

"What about learning to be content in my own heart? Checking my motivations? Feeling that I'm ok as I am?"
Want niets is tenslotte makkelijker dan jezelf nooit goed genoeg vinden, niet leuk genoeg, niet slim genoeg, niet dun genoeg. Om maar eens iets te noemen. En alles nou gewoon eens accepteren, dat zou toch bijna te ver gaan!

"Satisfaction is not to be found outside. My life is to develop inner beauty."
En wat zouden we toch graag willen dat het wel van die breedbeeld komt, dat nieuwe kapsel, je nieuwe partner. En negen van de tien keer geloven we ook dat dat zo is. Voor even, heel even, en dan gaan we opzoek naar het volgende object. Ik geloof dat dat gewoon de 'western mind is', maar ik geloof ook dat we die kunnen veranderen.

Ik vond haar verhaal erg (pijnlijk) herkenbaar en hoe vaker ik die waarheid hoor, hoe meer er van binnen iets verandert. Dat is ook een van de redenen waarom ik hier nu weer ben en op zoek blijf gaan naar Dharma teachings, boeddhisten. Sommige dingen moet je nou eenmaal heel vaak horen, voordat ze van je hoofd naar je hart gaan, want intellectueel weten we het natuurlijk allemaal.

De teaching van gister ging over egoisme, egocentrisme en het waarderen van anderen. Alles draait om ons, alleen 'ik' ben belangrijk. Ik moet krijgen wat ik wil en sterker nog, ik verdien het ook. Op de een of andere manier hechten we bijzonder veel waarde aan onszelf (wat wederom in 'the west' niet heel gek is, want de maatschappij vertelt ons niet anders). En hoe vaak op een dag denken we eigenlijk aan de kindness (ik raak mijn Nederlands een beetje kwijt hier) van anderen? Hoe vaak staan we stil bij het feit dat we zonder andere helemaal niks, noppes, niente, nada voorstellen? Zonder onze ouders, leraren, vrienden, kennissen en iedereen die ons op de een of andere manier iets heeft geleerd, hadden we niet kunnen lezen, kunnen schrijven, kunnen lopen, hadden we zelfs niet eens geleefd. En ik maar denken dat ik zo lekker onafhankelijk en selfsupporting ben. Ha. Zonder de wereld ben ik niets, kan ik niets, kom ik nergens. Maar staan we daar wel eens bij stil?

"How many people are involved in the simplest things we use everyday? Think of that. Without others, we don't have anything."
Om maar even een simpel voorbeeld te noemen, een beker. Daarbij komen kijken: de mensen die de beker ontwerpen, de mensen in de fabriek, de mensen die energie maken voor de fabriek, de mensen die de wegen maken, waarop de vrachtwagen kan rijden om de beker te transporteren. De mensen die de vrachtwagen hebben gemaakt, ontworpen, besturen. De ouders van al die mensen, en de ouders van al die mensen. En zo zijn er nog heel veel meer betrokken bij het maken van iets simpels als een beker. Maar daar denken we natuurlijk nooit overna. Die beker, ach, die kwam uit de lucht vallen, voor ons part.

"Who learned us to speak, read, write, walk? We just take all our qualities for granted."

"Who are those people who go around and hurt others feelings? Because it's never us!"

"The fact that someone is not trustworthy in some aspects, doesn't make them a bad person, or completely untrustworthy."
Er is maar een kleine misser voor nodig om iemand helemaal af te keuren. En het kleinste teken van onbetrouwbaarheid maakt meteen dat we iemand 'nooit meer vertrouwen'. Interessant toch eigenlijk. Niet?

Juist. Daar moet je vast even overna denken. Of ik ieder geval. En het allermooiste vind ik nog, dat Thubten Chodron zelf, geweldig als ze is, zichzelf zo menselijk en kwetsbaar opstelt. Want ze praat over 'ons' en 'wij' en niet belerend 'jullie'. Want ook zij maakt haar fouten, haar vooroordelen en heeft haar negatieve gedachten en acties. Maar dat ontkent ze niet en sterker nog, ze wijdt haar leven aan het veranderen daarvan.
Ik daarentegen steek toch het allerliefst mijn kop in het spreekwoordelijke zand, als het op mijn minpuntjes aankomt. Want niets pijnlijker dan je eigen waarheid onder ogen zien. Maar ook ik wil leren, zal leren, en uiteindelijk veranderen. Het heeft alleen even tijd nodig. But practice makes perfect, after all.

Ik laat het hier nu maar even bij, maar wat op zich nog volgt is het eettentje van gisteravond, de momo party bij Dolma (momo's zijn Tibetaanse, euhm...pasteitjes maar dan anders), het bezoek aan Pela, het zien van de Dalai Lama (ik moest bijna huilen), de wandeling met een Tibetaans vriendje en meer avontuurlijks.
Dat dus later, ooit.

Alle liefs!
En ohja, het is wederom absoluut mijn bedoeling niet om iemand een schuldgevoel of anderzins aan te praten met mijn geklets. Ik vertel enkel wat ik hoor, lees en geloof :)