Touch and let go

Ik heb gister zowaar het allerslechtste weer ooit in mijn 19jarig bestaan, doorstaan. Mijn allerbeste en liefste meditatievriendinnetje vertrok gisteravond en het regende eigenlijk die hele dag al non stop. Om vier uur daalden we met tuktuk onze berg af (suicidaal), om bij Lhamo's nog even in stijl af te sluiten.
Toen naar haar bus gelopen en afscheid genomen. Dat blijft toch een moeilijk en vooral pijnlijk punt. Maar touch and let go, zoals ze me dat proberen te leren.
En toen was daar opeens die wolk. Vanuit de verte zag ik een reusachtige massa regen en onweer aankomen en vluchten kon zeg maar niet meer. Binnen een halfminuut was mijn zicht tot enkele meters teruggedrongen, alles was in mist gehuld, en er brak een bui los die vervolgens uren door bleef gaan. En ik stond dus vrolijk onder een boom, tot het keihard begon te onweren. En ook de monnik naast me (die weleens in Abcoude is geweest) wist dat onder een boom staan niet het allerbeste idee is wanneer het onweert. Overal ontstonden modderstromen en kuilen in de weg en ondertussen zat mijn vriendinnetje vrolijk in haar bus te wachten, tot ze naar Delhi zou vertrekken. Ik zag dat persoonlijk al helemaal de mist in gaan (woordgrapje), want de weg leek zeg maar op te lossen. Bijna een uur later vertrok ze dan eindelijk toch en inmiddels weet ik dat ze (een aantal uren later dan gepland) ook daadwerkelijk in Delhi is aangekomen. Wat mij betreft altijd een wonder, als je die bussen ziet.

Ik was inmiddels helemaal doorweekt en had nog een stevige wandeling omhoog te gaan. Eenmaal op mijn berg aangekomen was de elektriciteit uitgevallen en die kwam voorlopig ook niet meer terug. Ik zat met kaarsjes op mijn bed haar en iedereen te missen, met op de achtergrond nog steeds die regen en af en toe de rinkelende ruiten, toen Pema zowaar de kamer in schoot. En Pema, lieve mensen, is de allermooiste kat die ik ooit gezien heb. Een soort miniversie van een luipaard, serieus. Nat, koud en alleen, net als ik. Vanochtend werd ik wakker met een kat op mijn borst en brandende lichten. Het had wel wat.

Vanochtend heb ik zeker 1,5 uur aan een Indier op leeftijd geprobeerd uit te leggen hoe een voice recorder werkt (not quite yet) en met mijn Canadeze vriendinnetje in gedachten (wellicht moet ik daar ook eens heen?) in en uit zitten ademen voor een levensgrote Lama. Moet ook gebeuren.
Na de lunch (nog steeds rijst en dahl en nog steeds lekker) afgedaald om even wat dingen te regelen en vriendjes te bezoeken. Morgenmiddag begint mijn tweede programma en dus weer 9 dagen communicatieloosheid, op wat uitzonderingen na. Ik moet zeggen dat dat idee me heel erg aanspreekt.

Na deze 9 dagen zijn er nog 2 dagen teachings van Thubten Chodron, wat jullie waarschijnllijk weinig zegt, maar dat is een boeddhistische non die hele goede boeken heeft geschreven. Ik hoop dan ook ernstig dat ik nog 2 dagen extra in Tushita mag blijven hangen. En daarna, ben ik alweer bijna terug!
Ohja, ik heb eergister de eerste schorpioen gespot.

Gegroet!