Karma takes care, dear.

Ja zeker, het gaat dan uiteindelijk toch nog gebeuren! De afgelopen twee dagen heb ik eigenlijk voor de wereld geschuild in Tushita en eigenlijk wil ik dat zolang ik hier ben blijven doen, maar er zijn natuurlijk grenzen.
Hier dan eindelijk een bericht.

Eigenlijk weet ik heel serieus gewoon niet waar ik moet beginnen. De afgelopen 12 dagen waren zo intens, overwhelming, bijzonder, ontroerend en wat niet meer, dat het moeilijk is er woorden aan te geven.
Want hoe leg je uit dat je twee zeer hoge Lama's hebt ontmoet, een vrouwelijke buddha en tevens orakel? Dat die drie 'mensen' je ook nog eens meerdere malen gezegend hebben? Hoe het is om als een van de weinige buitenstaanders bij een persoonlijk ritueel van de Lama en het orakel te zijn? Om te voelen en te zien dat die mensen geen gewone mensen zijn en ze je hart op een hele intense manier raken? Om een teaching van de Lama bij te wonen, die voor jou geschreven lijkt en Hij precies zegt waar jij aan zat te denken? Om je met kata's (witte sjaals) op te stellen, zenuwachtig als een kind, om ze te ontvangen, of weer afscheid te nemen?
Of hoe het is om met een man of 60 een lichtoffering te doen en te zien en te voelen hoe iedereen zijn kaarsjes brandt met de allerbeste wensen? Om in die donkere, verlichte nacht met ze alle OM MANI PADME HUM te reciteren tot je niet meer weet waar je hart het zoeken moet?
Eigenlijk gewoon hoe het is om te ervaren dat er nog zoveel moois mogelijk is en er zoveel mensen zijn die hun leven wijden aan het mooier maken daarvan.

Het was prachtig, echt heel erg prachtig, en het programma zelf was naast alle onverwachte heiligheden ook ontzettend goed. We waren met z'n vijftienen, uit ik geloof tien verschillende landen. Onze lerares was een Amerikaanse boedhistische non en werkelijk waar een van de mooiste mensen die ik ooit ontmoet heb. Enorm veel humor, enorm groot hart.
In negen dagen namen we een bepaalde beoefening door die Lojong wordt genoemd. Vertaald als "mind training" of "tranfsorming thougts". En waarom ons programma Radicale compassie heet, werd eigenlijk al heel snel duidelijk.'Keep your friends close, keep your enemies closer', is zo'n gekke uitspraak nog niet. Compassie hebben voor iedereen en eigenlijk nog het meest voor zij die je pijn doen, anderen pijn doen. Problemen omdenken in geluk. Eerst zij, dan jij. Attachment, emptiness, karma and delusions. 'Ik wil dat jij geluk bent' en niet 'Ik wil dat jij mij gelukkig maakt'.
Kijken naar je eigen geest en ontdekken hoe egoistisch je eigenlijk bent. Hoe vaak je jezelf voor de gek houdt en denkt dat lijden niet een keuze is.

Het was een heel mooi programma met hele mooie lessen en ik weet zeker dat wij er allemaal iets mee kunnen en zullen doen. En ook dit keer was het zo mooi om te zien hoe hecht we na afloop waren, zonder echt woorden te hebben gewisseld.
De laatste dag hadden we samen een gezamelijke picknick en hoewel we allemaal nogal opzagen tegen het betreden van de wereld, hebben we 's avonds met een groepje pizza gegeten in/op de Dalai Lama's tempel (dat kan, ja!).
Tijdens het uitchecken hoorde ik van de mogelijkheid om in Tushita te blijven, tot het volgende programma en ik kon mijn geluk niet op. Koud douchen met een emmer is wat mij betreft best prima. Zeven dagen in de week hetzelfde eten, ook. Een hard matras, koude nachten, werkelijk fantastisch wat mij betreft, als ik daar maar mag blijven en niet naar beneden hoef (ik bevind me op een berg). Want wat het is... Na negen dagen buitengewoon veel stilte, alleen maar goedbedoelende mensen om je heen, teachings die moeten bezinken en je je hoofd drie keer over breekt (want denk vooral niet dat het allemaal zo simpel is), heb je gewoon echt geen trek in een overconsumerende maatschappij, hebben, hebben, hebben, narigheid en veel lawaai. It's just to much. Werkelijk.

Dus, ik en nog een stel anderen bevinden ons nog heerlijk veilig in Tushita, wachtend op het volgende programma. In de meantime mogen we trouwens wel gewoon gaan en staan waar we willen en dus heb ik gister met nog zeven anderen een berg van 4km hoog belopen (dat zijn er bijna 2 omhoog). En na praktisch negen dagen zitten is dat best wel veel gevraagd.
Maar ik heb nog nooit zoiets moois gezien en ook al was de weg omhoog zwaar en soms heel beangstigend (onweer, moeilijk begaanbare paadjes, een enorme afgrond en vier straathonden die ons escorteerde en waarvan een er nogal bijterig was) was het het meer dan zeer veel waard. Denk aan een besneeuwde Hymalaya die zich voor je uitstrekt. Oorverdovende stilte en voel je vervolgens kleiner dan je je ooit hebt gevoeld. Zoiets, maar dan veel mooier.
Ruim vier uur omhoog en ongeveer drie weer naar beneden. Gesloopt, na afloop. Gesloopt. Maar goed voor lichaam en geest, vooral de geest.

Met een halfuurtje ga ik samen met een andere vrouw die berg nog een keer op. Het is prachtig weer vandaag en als je hart of geest de wereld nog niet aan kan of wil, is lopen in de bergen de allerbeste remedie.
Morgen daal ik dan toch maar eens af om Dolma en Pela te bezoeken, mijn vriendjes bij Lhamo's en op een zo boeddhistisch mogelijke manier met de bedelaars te dealen. Want dat blijft voor mij het allermoeilijkst...

Lieve mensen, wees wederom gegroet, ik denk aan jullie!

P.S. Titel gebasseerd op de oplossing voor ultimate confusion, by Lama Zopa Rinponche.
P.P.S. What goes around, comes around. Ik zou maar eens snel wat deugdelijke dingen gaan doen, als ik jou was!