Sinterklaas

Ik was er iets voor half 5 en ging even in de bibliotheek zitten om op haar te wachten. Toen ik haar de trap op zag komen, kreeg ik een brok in mijn keel.
Ze is een kind, een meisje. Iets kleiner dan ik, een wat verloren blik in haar ogen en af een toe een gefakete lach. Ze droeg een grijze joggingbroek, een zichtbaar vaak gedragen grijze trui en daaroverheen een zwarte bodywarmer. Haar zoontje net zo verloren, in een paars pakje gehezen. Een hoopje mens van misschien 30 centimeter. Ze heeft hem vast alsof hij het enige is wat ze bezit, en dat is ook zo. Maar ze weet niet hoe ze voor hem moet zorgen, natuurlijk niet, ze is zelf nog maar een meisje. Er kwamen opeens allemaal vragen in me op en ik realiseerde me heel erg goed dat ik met mijn levenservaring, die by far groter is dan het hare, niet zou weten wat te doen met zo'n klein mensje. De wereld is gek.
We gingen zitten en via Dolma, de vrouw die tolkte, vroeg ik haar een aantal dingen. Wat voor kleren heeft ze? Dat wat ze aan heeft.
Wat voor schoenen? De gene waarop ze gekomen is. Met wie is ze gekomen? Alleen met haar zoontje, die toen 1 maand was en inmiddels 3 maanden.
Wat heeft ze nodig? Betrekkelijk veel.
Ik vroeg haar of ik haar kamer mocht zien en we liepen er met z'n drieen naar toe. Gezien het feit dat de bewuste kamer nog geen 13 euro per maand is, stelde ik me er al betrekkelijk weinig van voor. Het was nog minder.
Ergens onderaan de weg gelegen, tussen vuil en viezigheid, uitgemergelde koeien en ezelfs die uit pure ellende papier eten. Toen we het gebouwtje naderden wat haar kamer bleek te zijn, hield ik mijn hart al vast. Een soort van trap naar beneden waarvan een val op z'n minst dodelijk is. En dat met een babytje van 3 maanden.
Ze opende haar deur en daar verscheen een betrekkelijk slechte droom. 1,5 bij 2,5 ofzo. Geen toilet, geen douche, een lamp, een raampje, een wanna-be matrasje op de grond en aan de muur een poster van een of andere gepimpte baby met de tekst: I have a dream.
Ik ook, ja. Haar daar zo snel mogelijk uithalen.
Van een aantal mensen die haar verhaal hoorden, had ze wat kleren voor de baby gekregen, een deken en een brandertje om dingen op te warmen. Wat overigens ook meteen een probleem is, want je moet geregistreerd zijn om gas te krijgen. Lastig, zonder papieren.
Ik had wat spulletjes meegenomen die ik toch niet nodig heb en verrijkte haar collectie met een zaklamp, bestek, twee dekens en wat kleren. Wat een grap, wat een hele slechte grap.
Ze vroeg me te gaan zitten op haar matrasje en maakte warme melk voor ons, wat letterlijk en figuurlijk hartverwarmend was.
Het is nu nog warm hier, maar elk moment kan de winter aantreden en dan wordt de situatie voor haar zoontje en misschien ook wel voor haar, levensbedreigend. Warme kleren heeft ze niet, dus prioriteit nummer een werd meteen kleren en schoenen kopen. Dat gaan we zaterdag doen. Ik vroeg Dolma of ze een kamer met douche en toilet kon vinden en die antwoordde dat dat wel duur is. Kan me geen .... schelen. Het is gewoon mensonwaardig om haar in die kamer te laten en iedereen in mijn positie, met geweten althans, had op z'n minst hetzelfde gedaan. En wat voor hun buitengewoon expensive is, is voor ons nog best te doen.
Op de weg terug liepen we langs een soort flatje en Dolma wist dat daar mooie kamers in zaten. Ze vroeg de huismeester die toevallig buiten stond, of er een kamer vrij was. Hij antwoordde dat er vanaf volgende week een vrij komt, met warme douche, toilet, keuken en zon er op. Dat leek me allemachtig prachtig. Pela [Peela] voelde zich wat ongemakkelijk en verlegen (ik zou me ook niet heel fijn voelen als een of andere vreemde me opeens gaat lopen onderhouden) en zei maar dat het niet hoefde. Haar kamer was wel prima.
Grapja zeker.
Volgens Dolma noemde de beste man een veel te hoge prijs (ongeveer 75 euro per maand, hier zou het op z'n minst 400 zijn), natuurlijk omdat ik daar met mijn blanke huidje stond, maar dan nog heb ik het er voor over. Ik heb vandaag weer een afspraak met Dolma om te overleggen en wat dingen te regelen.
De titel Sinterklaas, omdat ik me Sinterklaas voel, en dat is een van de allerbeste gevoelens die ik kan hebben. Hoe meer ik haar op dit moment kan geven, hoe beter. Een van de belangrijkste beoefeningen in het boeddhisme is The practice of genorisity. Dit kan door ofwel het geven van veiligheid en bescherming, ofwel door het geven van Dharma teachings, ofwel door het geven van materie. Als boeddhist in wording, is dat het minste wat ik kan doen.

P.S. Hoe Sinterklaas ben jij???