Olla!

Rijtuig 22, stoel 61, mijn inmiddels vertrouwde trein en een van mijn helden die naar me zwaait. Weggaan wordt op de een of andere manier steeds mooier, wellicht omdat ik dan ook weer terug kan komen.
De trein naar Brussel-Zuid, overgestapt op de trein naar Paris, Charles de Gaulle en daar een kleine race tegen de tijd. De luchthaven was op z´n minst enorm, alles betrekkelijk frans en ook niet heel erg duidelijk. Gelukkig is mijn vocabulair nog niet helemaal desparu en kon ik alles uiteindelijk vinden. En daar zit je dan, voor de gate van je vlucht AF438 naar Mexico City. Apart hoor. Ik zat op een rij van drie aan het gangpad, aan het raam zat een Poolse vrouw die vriendelijk naar me lachte en tussen ons is was een geweldige ruimte. Ik heb in 12 uur op alle mogelijke manieren die 1,5 stoel benut en ik moet zeggen dat dat eigenlijk nog best een succes was. Ook een hele leuke bekomstigheid, je eigen televisiescherm inclusief goedgevulde cinema, radiozenders, spelletjes en muziekalbums. Keus uit 100 films ofzo. Ik ben maar meteen afgetrapt met Indiana Jones 4, want als ooit vervent Mr. Jones kijker, moet ik die op z´n minst ook nog even gezien hebben. Harrison deed het aardig, ik was niet helemaal onder de indruk, maar wel weer ruim 2 uur verder en daar doe je het dan uiteindelijk voor. Toen volgde er een heus diner en het voordeel van vegetariër zijn is in een vliegtuig best groot, als in: ik krijg mijn viergangen ongeveer een halfuur eerder dan de rest. Haha.
Boek gelezen, muziek geluisterd, nog een boek gelezen en me toen maar weer op een film gestoord. Helen Hunt en Corin Flint (?) in een soort melodramatisch verhaal onder de naam Then she founds me. Best aardig, en weer 2 uur verder. Nog een maaltijd, beetje door de gangpaden gewandeld, naar buiten gekeken, me oneindig klein gevoeld, wat gebabbeld met medevliegers, me betrekkelijk moe in mijn anderhalve stoel gewerkt, twee afleveringen Friends gekeken en zo ongeveer door tot we, jawel, gingen landen. De landing was niet helemaal een succes en heel even dacht ik dat het toch nog fout zou gaan, maar gezien het feit dat ik nog schrijven kan, viel dat wel mee.
En toen het feest dat immigration office heet. Zo´n 1000 passegiers en welgeteld acht mensen om iedereen van een stempeltje te voorzien. Dat duurde dus bijna een uur, maar gelukkig kan ik goed wachten. Mijn tas teruggevonden, die nog maar een keer laten x-rayen en toen dat moment waar je dan toch zo´n 12 uur overna hebt zitten denken: je vriendinnetje van toen en toen en toen. Zo leuk om haar weer te zien, om me veilig te voelen heel erg ver van huis, om elkaars leven op te pakken alsof we gisteren nog samen voor 200 mensen kookten, om te weten dat het nu goed zit en goed zal blijven gaan.

We reden naar haar huis, om drie uur later weer naar de luchthaven te rijden om Elisabeth op te halen. De weg erheen was een klein avontuur, op z´n minst. Grote politiewagens met drie gewapende mannen achterop boezemde een lichte angst in, maar schijnt volgens Tania heel normaal te zijn. Wegen zonder rijbanen, auto´s van links, rechts, alle kanten, getoeter om alles en om niks, Starbucks, Starbucks?, Starbucks! Ik hield op dat moment al meer van Mexico City dan ik ooit van Delhi heb gedaan en ik geloof dat dat zo blijft.
Haar huis is warm en knus. Er is een hangmat, veel muziek, en kat en hond waar ik lichtelijk allergisch voor ben, allerlei bezienswaardigheden en dingen die voor kunst door kunnen en zeker op dat moment ook heel fijn: een bed. Wat gekletst, thee gedronken en toen weer op pad om Elisabeth te halen. Op een wat vreemde manier was het heel normaal om haar weer te zien, wat overigens altijd erg leuk is. Het voelt een beetje alsof we elkaar elke dag spreken en waarom dan ook niet in Mexico.
Inmiddels was het voor mij 5 uur ´s ochtends, was ik officieel 24 uur wakker en heb ik van de reis terug naar huis en het in mijn bed duiken weinig meer meegemaakt.

De volgende ochtend meteen maar Mexicaans ontbeten, wat ik buitengewoon prima vind. Taco´s voor ontbijt zijn natuurlijk nooit weg. Die morgen rustig aan gedaan en op een gegeven moment op pad gegaan. Door een schattig buurtje gelopen, markt en kerk bezocht, koffie gedronken en samen met Tania´s vriend ergens gelunched. En natuurlijk sprak deze beste, Mexicaanse man, Nederlands, want de wereld is nou eenmaal klein. Nog even bij hem thuis geweest en toen rond een uur of zes weer terug naar ´ons´ huisje. Elisabeth en ik waren wederom helemaal gesloopt (we hebben hier te maken met 7 uur tijdsverschil) en dus zijn we vroeg gaan slapen.
Tania moest vandaag voor een vergadering in het centrum zijn en rond een uur of 11 dropte ze mij en Elisabeth op het allergrootste plein met de allergrootste vlag die ik ooit gezien heb, om elkaar na vier uur weer tegen te komen. Dit was nou Mexico City. Grootse gebouwen, ruines van de Azteken, Mexicaanse vlaggen, buitengewoon veel politie, parkje hier, parkje daar en nog veel meer. We hebben rondgewandeld, in het park naar mensen zitten kijken, wat gegeten in China Town (want die heb je hier natuurlijk ook) en ons gewoon ontzettend verbaasd over de mate van relaxtheid in deze bewuste stad. Gezien het feit dat hier zo´n 24 miljoen mensen wonen, de stad als een van de gevaarlijkste ter wereld wordt beschouwd en men het tevens heel erg vies noemt, verwacht je niet veel. Maar niets van dat al! Ik ben een beetje bang om nu heel enthousiast te zijn en straks alsnog overvallen te worden, maar zonder dollen, ik ben onder de indruk. Het is verbazingwekkend schoon, op alle grafiti na, alles lijkt goed georganiseerd en in de gate gehouden te worden en geen vervelende kooplui die dollartekens in je ogen zien. Daarnaast is het ook nog eens een heerlijke 25/26 graden met strak blauwe lucht, wat het waar dan ook altijd goed doet.

De rest van de dag vrij relaxed thuis doorgebracht met goede boeken, gesprekken en thee. In het weekend gaan we naar een plaatsje aan de kunst, een soort van vakantie in vakantie eigenlijk, en volgende week nog wat culturele hoogtepuntjes bezoeken. Ik vermaak me, wederom, dus wel :)
Ohja, ze hebben hier ook kollibries!

Buenos Dias!